Ik hou echt van haar
Floor komt op bezoek. Uiteraard neemt ze Sterre mee. Ik zet haar glas om uit te drinken alvast klaar, omdat Sterre niet uit hondenbakjes drinkt. Net zoals Sterre graag van een lepeltje eet. Liefst gekookte kip. Het moet niet gekker worden.
‘Het is heus niet dat een hondenbakje op de grond te min voor haar is.’, zegt Floor die inmiddels aan een grote punt cheesecake tegenover mij zit. ‘Het is ook niet dat Sterre sterallures heeft. Ze denkt soms gewoon dat ze een mensje is. Ik heb af en toe zelfs het idee dat ze echt moeite doet om te praten.’
‘Meen je dit serieus, Floor? Dit klinkt echt niet gezond. Volgens mij identificeer jij je te veel met Sterre!’
‘Jemig Mil, kun jij niet eens ophouden met oordelen over mijn relatie met mijn hond? Dat doe ik toch ook niet over jou en je kids?’, bitst Floor.
Ze heeft gelijk. Ik zeur vaker over het diva-gedrag van Sterre. Soms irriteert mij dat mateloos. Maar Sterre is als haar kind, en nee, ik zou het ook niet leuk vinden als iemand iets over mijn kinderen zegt.
‘We hebben het heerlijk samen.’, vervolgt Floor. ‘En afgezien van haar moeilijke eetgewoonten is ze op en top hond!’
Dat is ook waar. Sterre heeft wat eigenaardigheden maar verder is ze in alles een echte hond. Ze is super waaks en extreem beschermend naar ieder lid van haar roedel. Maar dan eigenlijk ook wel weer bij het irritante af. Een voor haar vreemde hoeft een van de kids maar aan te raken en Sterre hangt al in zijn pijpen.
En dan haar constante geruzie met mijn lieve Poezenbeest. Poezenbeest mag niet bij een van ons in de buurt komen, want dan stormt ze er blaffend op af. Op Poezenbeest maakt het geen enkele indruk. Bij elke ‘aanval’ draait hij hooghartig zijn kont naar haar toe, gooit zijn staart in de lucht en schrijdt weg.
Maar ik vind Sterre vaak vermoeiend en irritant.
Als ik naar haar kijk ligt ze op de bank.
‘Floor, wat doet ze raar!’, roep ik.
Sterre ligt te stuiptrekken alsof ze een epileptische aanval heeft. Het schuim komt uit haar bekje.
Floor rent eropaf. ‘We moeten naar de spoedarts! Dit is niet goed.’
Floor neem Sterre in haar armen, we springen in de auto en racen naar de dierenarts. Ze zal toch niet doodgaan? De tranen lopen over mijn wangen als ik naar het zielig hoopje hond in de armen van Floor kijk. Ik mag haar dan soms irritant vinden maar ik hou echt van haar. Misschien hou ik wel zoveel van haar omdat ze vaak zo irritant is, omdat ze eist dat ik rekening met haar hou, omdat ik niet zomaar over haar heen kan kijken, hoe klein ze ook is.
Volgens de dierenarts is het inderdaad een epileptische aanval. Ze moet een nachtje blijven ter observatie. Maar het komt weer helemaal goed met haar. Opgelucht vallen Floor en ik elkaar in de armen.
Als we haar de volgende ochtend samen ophalen, heb ik in mijn tas Sterre’s glas, een flesje bronwater, haar lepeltje en wat gekookte kip mee.
Deze column verscheen eerder in Flair (week 28)
