A: ‘Goedemorgen Mil.’
M: ‘Nou, laat dat goede er maar af.’
A: ‘O jee, met je verkeerde been uit bed gestapt?’
M: ‘Dat niet, maar toen ik de kinderkamers binnenkwam, kon ik meteen weer aan de bak. En ik heb ze nog zo gezegd hun troep op te ruimen. Waarom kunnen die pubers niet eens gewoon doen wat ik vraag?’
A: ‘Tja…’
M: ‘Het gaat ze het ene oor in en het andere uit. Het lijkt wel alsof ze niet horen wat ik zeg.’
A: ‘Dat is het ook.’
M: ‘Wat? Dat ze me niet horen? Welnee, er mankeert ze echt niets aan hun oren.’
A: ‘Nee, niet aan hun oren. Maar er is wel een andere oorzaak.’
M: ‘Ik ben een en al oor.’
A: ‘Ik las toevallig vanmorgen een oud artikel op Scientias. Er ging voor mij een wereld open. Want je denkt als ouder dat het altijd aan jou ligt, dat je kinderen niet luisteren, sterker nog, dat jij de enige ouder bent die…’
M: ‘Mam, je dwaalt af. Vertel nou gewoon wat de oorzaak is.’
A: ‘Rustig aan. Dit is een hele belangrijke boodschap, want deze boodschap maakt het verschil tussen een laatste ochtend chagrijnig en geïrriteerd zijn op je moeder, die er helemaal niets aan kan doen dat jij over de troep struikelt, en nog tien jaar lang vervelende ochtenden, waarbij je jezelf wanhopig afvraagt of het allemaal aan jou ligt.’
M: ‘Je bent niet grappig, mam. Vertel verder.’
A: ‘Nou, de belangrijkste boodschap is dat het niet aan jou ligt! Want het heeft een biologische oorzaak.’
M: ‘Dat klinkt geruststellend. En wat is die biologische oorzaak?’
A: ‘Nou, als baby in de buik herkennen ze jouw stem al. De stem van de moeder is de geluidsbron, waarop ze vertrouwen, die ze veiligheid biedt, die ze alles leert.’
M: ‘Nooit over nagedacht. Maar inderdaad. De stem van een moeder heeft een hele bijzondere kracht.’
A: ‘Jonge kinderen zijn dan ook volledig gespitst op de stem van mama. Maar…
M: ‘Maar wat?’
A: ‘Maar helaas verandert dat rond hun dertiende.’
M: ‘Dat is me wel duidelijk ja.’
A: ‘En dat komt, omdat het brein vanaf die leeftijd anders gaat werken. Dan stemmen pubers hun hersenen af op stemmen die ze nog nooit gehoord hebben. Het beloningscentrum in de hersenen wordt zelfs eerder geprikkeld door onbekende stemmen dan door de stem van mama. En dat zorgt ervoor dat ze zich gaan los maken van hun moeder, de wereld buiten het gezin gaan verkennen. Het is dus eigenlijk heel goed dat ze niet luisteren.’
M: ‘Goed, zeg je. Wat is daar goed aan?’
A: ‘Het betekent dat ze op weg zijn naar volwassenheid.’
M: ‘Oh, nou, heel leuk allemaal, maar wie ruimt onderweg naar die volwassenheid dan hun troep op?’
A: ‘Ja, daar heb ik niets over gelezen in het artikel. Daarin staat alleen waarom ze je niet horen en niet hoe ze gaan luisteren.’
M: ‘Maar, wat is dan de oplossing voor mijn humeur van de komende tien jaar?’
A: ‘Uh, misschien wat harder schreeuwen? Dat lucht vaak ook op…toch…?’
M: ‘Hmm. Nou, dank voor je advies, mam. Ik ga weer even verder met ruimen.’
