Lekker fris
De kinderen zijn weer naar school. Mooi moment om de klerenkasten op orde te brengen, het speelgoed uit te dunnen en alles weer even spic en span te maken; een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, en dat hebben ze nodig nu school weer is begonnen.
Het is bij ons altijd een vrouwending geweest: als iemand ‘aan de schoonmaak ging’, kwamen de hulptroepen op gang. Mijn oma, mijn tante Son, mijn nicht Fran en mijn moeder. Helaas kan mijn lieve oma niet meer mee helpen maar ze is er via haar kraakheldere genen, altijd bij. Al heeft niet ieder van ons die in gelijke mate door gekregen.
We hebben allemaal een eigen taak. Die van mijn moeder is stofzuigen en ….. daar laten we het liever bij. Maar daarin is ze obsessief. Randjes, richeltjes, hoekjes en gaatjes, van de vloer tot aan het plafond. Als stofnestje kun je je borst natmaken als zij aan de slag gaat.
Deze keer wil ze, voordat ze met het Clean-Team komt opdraven, even iets met ons delen. Dus wordt er een Face-Time verbinding met de volledige vrouwelijke lijn opgezet. Mijn moeder: A, mijn tante Son: S, mijn nicht Fran: F en ik: M.
M: ‘Nou vooruit mama, gooi het eruit!’
A: ‘Ja, ik wil wel stofzuigen maar ik zuig geen spinnenwebben meer op. Ik vind het zielig om zo’n zorgvuldig geconstrueerd huis te vernielen en ik wil niet per ongeluk een spin opzuigen.’
M: ‘Mmmh. Ok.’
S: ‘Jij bent echt niet lekker.’
F: ‘Nee, gatver, je wil toch geen huis vol spinnenrag. En die spinnen poepen je huis vol met van die hardnekkige, zwarte puntjes.’
A: ‘Die poepjes haal je zo weg met een schuursponsje. En trouwens, jullie hoeven niet zo te gruwelen, want in ieder hygiënisch huis leven ongeveer 1500 spinnen.’
Die opmerking is tegen het zere been van mijn tante bij wie een ‘proper huis’ gelijk staat aan haar identiteit.
S: ‘Nou niet bij mij hoor!’
A: ‘Ook bij jou. Bij ons allemaal. Ze hebben een belangrijke functie. Ze houden het huis insecten-vrij, want die hebben we ook allemaal.’
S: ‘Gatverdamme. Hou op! Ik krijg overal jeuk!’
Mijn moeder, ooit een echte spin-o-foob, zag nu hun nut. Al slaat ze daar een beetje in door. Regelmatig stuurt ze me foto’s van ‘Fritsie’ als hij weer eens een gevleugelde prooi – drie keer zijn eigen afmeting – aan het leegzuigen is. Ongevraagd uiteraard. En ongewenst als ik net aan mijn ontbijt zit.
A: ‘Weet je dat spinnen al zo’n vierhonderd miljoen jaar bestaan? Dat ze dus al op deze planeet rondliepen voor de dinosaurussen een kijkje kwamen nemen? Lijkt mij dat deze oudere generatie een beetje respect verdiend!’
F: ‘Oh wauw, daar heb je een punt. Ik ben om.’
A: ‘En het is wreed om zo’n beestje op te zuigen. Stel je voor dat jij vast komt te zitten in een kleine, stoffige, donkere ruimte waar je gedoemd bent langzaam te sterven.’
S: ‘Hè, hou op, ik voel mijn claustrofobie opkomen. Ik ben ook om.’
M: ‘Nou, fijn dat we het eens zijn. Mag ik dan ook nog wat zeggen? Mam, ik heb een spinnenvanger in huis. Wat als jij, voordat je gaat stofzuigen, eerst alle spinnen in de schuur zet? Dan weten we in ieder geval zeker dat er niet eentje per ongeluk in de stofzuigerzak beland. En die schuur zit vol insecten. Daar kunnen ze mooi een nieuwe start maken. Is dat een idee?
A: ‘Ja, prima.’
M: ‘Mooi! Dan is dat opgelost.’
A: ‘Maar mag ik nog een ding zeggen?’
M: ‘Ga je gang.’
A:‘Voordat we aan de slag gaan, bedenk dan dat een zilvervisje wel acht jaar oud kan worden? Is toch net of je een klein kind ……..’
Ik zie de wanhoop in de ogen van mijn tante en mijn nicht, roep snel ‘Daaaag mam!’, en verbreek de verbinding. Eén insect per dag is wel genoeg.
