A: ‘Hey lieverd, ik heb ongelofelijk goed nieuws! Nee, echt, je zult het niet geloven.’
M: ‘Oh, wat? Je hebt de Staatsloterij gewonnen, je geeft mij de helft en ik kan een voedselbos van tien hectare kopen?
A: ‘Nee, het heeft met eten te maken. Of eigenlijk juist niet.’
M: ‘Juist niet? Ok. Je hebt uitgevonden hoe je op lucht en liefde kunt leven?’
A: ‘Nee, nog veel beter. Hou je vast. Wetenschappers hebben ontdekt hoe je je honger kunt stillen door naar foto’s van voedsel te kijken.’
M: Serieus? Dus ik kan mijn winkeltje opdoeken?’
A: ‘Nee, natuurlijk niet. Juist niet!’
M: ‘Maar jij zegt, ik moet gewoon naar een foto van een salade staren en BAM, ik ben vol?’
A: ‘Ja, maar er is toch geen salade waar je je zo heerlijk vol aan kijkt, als die van jou! Dus nee, jij hoeft je nooit zorgen te maken. Maar hoe fijn zou het zijn als ik me de hele dag kan verlekkeren aan jouw heerlijke cheesecake, door kan naar jouw zalige bananencake en me dan zo heerlijk vol voelen, dat ik mijn riem twee gaatjes verder moet zetten.’
M: ‘Is het zo makkelijk? Hoe werkt dat dan?’
A: ‘Nou, volgens een studie gepubliceerd in het tijdschrift Appetite, als je dertig keer naar dezelfde foto van voedsel kijkt en je inbeeldt dat je het opeet, voel je je vol. Blijkbaar wordt ons brein dan gefopt. Als we denken aan het eten van voedsel, stimuleert het dezelfde hersengebieden als het daadwerkelijk eten van voedsel.’
M: ‘Dertig keer naar dezelfde foto kijken en dan vol? Wel lekker goedkoop, geen dure boodschappen meer.’
A: Niet dan?
M: ‘Maar proef je dan ook wat?’
A: ‘Dat weet ik niet. Je moet het zelf maar lezen. Maar ze schrijven in dat artikel wel dat als je trek krijgt in iets ongezonds, zoals pizza, je een pizza-app opent, pizza kiest en je vervolgens naar heel veel pizza’s kan kijken, terwijl je je inbeeldt dat je ze opeet en dat je daardoor kan afrekenen met je verlangen naar een pizza.’
M: ‘Een pizza-app om geen pizza te eten.’
A: ‘Zoiets ja.’
M: ‘Pizza, heb ik net trek in. Ik ga het gelijk proberen. Ik bel je zo terug.’
****
A: ‘Hѐ, hѐ, wat duurde dat lang. We zijn al twee uur verder. Ik zat de hele tijd in spanning. En? Is het gelukt?’
M: ‘Jazeker.’
A: ‘Je hebt de tijd genomen. Ik dacht jij kijkt een heel kookboek dertig keer per gerecht door en bent uit elkaar geploft, zo lang duurde het voor je terugbelde.’
M: ‘Nee, ik heb alleen maar dertig keer gekeken naar een pizza margherita, pizza pepperoni, pizza quatro fromaggio, een salade caprese en een overheerlijke tiramisu.’
A: ‘Zit je nu vol?’
M: ‘Vol als een Bossche bol.’
A: ‘Oh echt? Wat gebeurde er dan met je?’
M: ‘Nou, ik keek dertig seconden naar die heerlijke pizza’s en ik voelde het water in mijn mond lopen. Vervolgens begon het enorm rommelen in mijn maag. Zo van HONGER!’
A: ‘Ja? En toen. Wat voelde je toen?’
M: ‘Toen voelde ik mijn vinger over mijn scherm glijden, heb ik het nummer van die pizzeria ingetoetst, alles besteld en met man en kids schoon opgegeten.’
A: ‘Oh.’
M: ‘Maar bedankt voor de tip, mam. We hebben er letterlijk van genoten. Pffft, ik moet even uitbuiken. Ik spreek je morgen weer.’
A: ‘Tot morgen, lieverd,’
