M: ‘Weet je nog dat we kerstdorpen maakten met de kids?’
A: ‘Met in het midden een soezen taart. Hun kleine handjes die soes op soes plakten, zo hoog als ze konden, gesmolten chocolade over het deeg lieten stromen. Poedersuiker erop: schudden, schudden, schudden, tot ze er rode wangen van hadden. En de Mont Blanc stond.
M: ‘Vol met kerstboompjes en poppetjes die met een duizelingwekkende snelheid naar beneden skiede.’
A: ‘De volgende ochtend, was het groen altijd een stuk voller aan de onderkant van de berg. De poppetjes skiede er elkaar voor de voeten en de bergtop was veranderd in een flauw heuveltje.’
M: ‘En ze wisten niet hoe dat nou kon.’
A: ‘Nee, dat had vast oma gedaan. Want die slaapwandelde altijd.’
M: ‘Ja. En maar lachen. Wat? Zit er chocolade om mijn mondhoeken, op mijn kin en wangen? Daar begrepen ze helemaal niets van.’
A: ‘Zoals jij vroeger niet wist hoe het nou kon dat er een heel gat in het kerstbrood zat.’
M: ‘Nou mam, ik wist het wel, maar jij geloofde niet dat er kaboutertjes bestonden die gek waren op amandelspijs.’
A: ‘Ik kan zo genieten van die magische kerstperiode met van die kleintjes. Vooral de leeftijd dat ze bewust fantasie en werkelijkheid door elkaar heen laten lopen.’
M: ‘Er mee spelen.’
A: ‘En ons ermee bespelen. Oma slaapwandelde en duwde ondertussen de halve soezenberg naar binnen. Hoe verzinnen ze het. En maar dollen.’
M: ‘Duurt niet lang meer voordat ze met een partner aan de kersttafel zitten.’
A: ‘Enig, toch?’
M: ‘Ja, maar het gaat zo snel. Het lijkt wel of ze centimeters per dag groeien. Iedere ochtend is het weer een verrassing hoeveel kind er in de nacht is bij gekomen. Ze krijgen hoekige kaken, jukbeenderen. Ik weet niet wat me overkomt.’
A: ‘Ja, ze worden eerst lelijk, voordat ze weer mooi worden.’
M: ‘Ma! Dat zeg je toch niet!’
A: ‘Neeeehh, niet echt lelijk maar in de puberteit groeit alles, alleen niet alles tegelijk. Dan is de neus weer een beetje groter in verhouding tot het gezicht, dan weer de lippen. Komt er nog een pukkeltje bij en een puistje.’
M: ‘Maar dat maakt ze niet lelijk’
A: ‘Nee, niet lelijk maar ook niet echt knap. Mens, doe niet zo lichtgeraakt! Dat is nou eenmaal zo in de puberteit.’
M: ‘Ja, maar straks praat je ze nog een complex aan!’
A: ‘Ik zeg het toch ook niet tegen hen. Ik zeg het toch tegen jou! Voor mij zijn ze de knapste kinderen van de wereld, …….hoe lelijk ze uiteindelijk ook worden. Ha, ha, ha!’
M: ‘Ma, nou is het genoeg!’
A: ‘Jeetje wat zit jij snel op de kast vandaag! Ik kan wel merken dat het jaar op zijn eind loopt.’
M: ‘Nou, hou daar dan rekening mee of ga een ander lastig vallen met je geëmmer.’
A: ‘Ha, ha, ha! Ik stop al! Lieverd, jij weet toch dat jouw kids voor mij de mooiste, liefste en prachtigste pubers van de wereld worden en zijn.’
M: ‘Weet ik toch.’
A: Ja, echt. Jij, daarentegen was…..
M: ‘Dag Ma!’
A: ‘Ha, ha, ha,..
