A: ‘Hi Mil.’
M: ‘Hi mam.’
A: ‘Gaat het een beetje?’
M: ‘Ja, het was een pittig weekje. Maar ik heb ongelofelijk veel lieve reacties gekregen. Jij ook. Ik zie je niet goed, mam. Kom eens wat meer in beeld.’
A: ‘Ja, de reacties waren zo lief. En vanuit het hele land. Mag ik daar via deze FaceTime de mensen nog hartelijk voor bedanken?’
M: ‘Ja, tuurlijk, ga je gang. Maar je hebt straks ook je eigen kanalen, hè.’
A: ‘Ja, daar moet ik nog een beetje aan wennen, maar dat komt wel. Voor nu vind ik het fijn om het even zo te doen:
Bedankt, lieve mensen. Ook al die mensen die door de jaren heen altijd via Mil lieve berichten of mooie brieven zijn blijven sturen. Ik kon daar helaas nooit op reageren, maar ik heb ze allemaal gelezen en stuk voor stuk enorm gewaardeerd. En ik heb me er altijd enorm door gesteund gevoeld. Ik had ook graag gereageerd maar helaas, dat kon niet. Maar dat doe ik met terugwerkende kracht dus nu even op deze manier. Heel erg bedankt!’
M: ‘En nu ook weer vooruitkijken, mam. Maar ik zie je slecht. Kom even wat beter in beeld.’
A: ‘Ja, er is weer genoeg om naar uit te zien ook. Ik verheug me op de Meet en Greet. Dat is voor het eerst dat ik iemand kan ontmoeten.’
M: ‘En zij jou. Ja, heel bijzonder. Je bent meer dan een miljoen keer gelezen en je hebt nog nooit iemand daarvan in levenden lijve gezien en gesproken.’
A: ‘Ik weet het! Maar ze hoeven de boeken niet gelezen te hebben, hè. Misschien zijn er ook wel FaceTime-lezers die zich aanmelden. Zij kennen mij toch ook een beetje inmiddels.’
M: ‘Ik gun het je, mam. Op naar het licht!’
A: ‘Ik heb de eerste stappen al gezet. De minister wil nu ook met me praten.’
M: ‘Oké. Maar ik zie je nog steeds niet goed. Zitten je Anky van Grunsven-tanden er al in? Daar ben je toch voor geweest?’
A: ‘Ja, nee, nou, dat is een beetje misgegaan…’
M: ‘Huh? Mis gegaan? Wat dan?’
A: ‘Ja, van alles.’
M: ‘Nou, laat zien dan!’
A: ‘Nee…’
M: Oh, daarom verstop je je gezicht! Ik dacht al wat doe je toch raar. Nou, kom op. Laat zien hoe je eruit ziet!’
A: ‘Ja…, maar schrik niet…’
M: ‘Schrik niet? Hoe erg kan het zijn…Oh! Ik zie het. Ja…dit is wel even wat anders… In plaats van grote tanden heb je nu hele kleintjes.’
A: ‘Ja, er is ergens een foutje gemaakt.’
M: ‘Hahaha, zeg maar rustig een fout, en toch ook weer niet, want je ziet er wel anders uit. Dat wilde je toch.’
A: ‘Euh ja, maar niet zo. Ik lijk nu Dracula wel. Maar het komt wel goed. Ik ga het opnieuw laten doen.’
M: ‘Gelukkig dan maar. Je wil op je Meet en Greet niet dat mensen bang zijn dat je je tanden in ze zet.
A: ‘Heel grappig, maar ga jij de mensen nou niet afschrikken. Straks durven ze zich niet meer aan te melden.’
M: ‘Ik mag toch wel zeggen wat ik denk.’
A: ‘Nou liever niet.’
M: ‘Okay. Ik hou me al in.’
A: ‘Nee. Doe toch maar niet. Hou je maar niet in. Het is beter dat mensen niet al te hoge verwachtingen van me hebben. Ze denken misschien wel dat ik net zo knap ben als jij. Dat gaat in de praktijk zwaar tegen vallen.’
M: ‘Je ziet er nog hartstikke goed uit, mam.’
A: ‘Heel lief dat je het zegt maar….Och jee, hier heb ik nog helemaal niet aan gedacht. Dat wordt een teleurstelling als die mensen me in levende lijve gaan ontmoeten!’
M: ‘Welnee, mam, maak je daar maar geen zorgen om. Maar het zou wel prettig voor je zijn als je tegen die tijd van dat Dracula gebit af bent. Hahaha.’
A: ‘Leuk hoor, Mil. Wrijf het nog maar even in.’
M: ‘Hahah, ja, wat denk je nou, zo’n schot voor open doel kan ik echt niet laten lopen. Ach, mam, ik zit je alleen maar een beetje te dollen. Je bent prachtig met of zonder Dracula gebitje.’
A: ‘Ja, ja…Nou, zo voelt het niet. Zeker niet als ik in de spiegel kijk. Maar ik kan dit niet even snel terugdraaien. Ik zal het er voorlopig mee moeten doen.’
M: Ach, en je moet het zo zien. De verwachtingen zijn na deze FaceTime in ieder geval een stuk lager. Hahaha.’
A; ‘Ja, dat gelukkig wel.’
M: ‘Dus…’
A: ‘Dus wat?’
M: ‘Dus wees jij nou maar blij dat je een dochter hebt die precies zegt wat ze denkt.’
A: ‘Hmm, ja hoor, heel blij…’
