De dierenwereld: Miljuschka’s liefde voor bijen

De dierenwereld

Ik ben zo trots op mijn bijenvolk. Ze zijn heel relaxed. Hiervoor had ik een volkje dat constant op oorlogspad was. Die vond Bert, de imker die ik via de bijenvereniging heb gevonden, te agressief voor me. En dus heeft hij ze vervangen. Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte, toen hij zei dat dit een steeklustig volkje was. Ik had geen idee dat zoiets bestond. Maar bijen kunnen door omstandigheden als voedsel te kort en ruimtegebrek behoorlijk agressief worden. 

‘Vind je dat nou niet leuk?’’, zeg ik tegen Floor als ik haar het verhaal over de komst van mijn nieuwe bijenvolk vertel. ‘Het zijn net mensen.’

Floor kijkt de keuken rond en dan weer terug naar mij. ‘Stel je deze vraag aan mij?’

‘Uuh, ja. Er zit hier niemand anders, toch?’

’Nee, maar ik kan me niet voorstellen dat je die vraag aan mij stelt. In de eerste plaats weet je dat ik als de dood ben voor alles dat steekt. En dat sympathie vragen voor die categorie van leven dan ook wel erg veel gevraagd is. En ten tweede vind ik de dierenwereld helemaal niet leuk. Ik vind het vreselijk hoe het er tussen dieren aan toe gaat.’

‘Dat is nu eenmaal de natuur.’

‘Dat moge zo zijn maar ik vind die natuur ongekend wreed. Daarom hou ik ook niet van natuurfilms.’

Ik lach. Floor is weer eens op dreef.

‘Je lacht maar het is helemaal niet grappig.  Ik heb als kind eens een film gezien over een vossengezin. Het begint heel leuk en blij met een vossenjong dat overal vooropgaat. Een geboren leidertje. Tot zijn pootje er af wordt gebeten door een of ander hongerig dier. Weg leiderschap. Hij mocht blij zijn als hem nog een kruimeltje eten gegund werd door de rest van het gezin. Ik heb er nachtenlang niet van geslapen. Ik krijg er nu nog tranen van in mijn ogen als ik eraan terugdenk. En dat is dertig jaar geleden!’

‘De dierenwereld is een afspiegeling van de mensenwereld.’

‘Dat bedoel ik. Het is continu eten of opgegeten worden. Ik word daar bloednerveus van. En het zijn altijd de zwakkeren die het moeten ontgelden, de oudjes. Dat vind ik ook zo vreselijk. Dan laten ze weer zo’n gepensioneerde zebra zien die een stuk uit zijn bil wordt gebeten. En dan heel langzaam verzwakt met zijn killer op de loer. Zo wreed. Of je ziet de jonkies aangevallen worden. Soms zelfs door hun eigen vaders! En die moeders maar hun kroost beschermen. Afschuwelijk.’

‘Floor, dat is nu eenmaal de circle of life.’

‘Dat wil niet zeggen dat ik daar getuige van wil zijn. Laatst zag ik een stuk over apenkolonies. Als een ramptoerist bleef ik gebiologeerd kijken naar de sociale structuur die er binnen hun groep heerst. Daar wordt pure politiek bedreven. Heel strategisch oorlog gevoerd. Over agressie gesproken. Daar kunnen jouw bijen een puntje aan zuigen.’

‘Floor, je bent weer heerlijk aan het overdrijven.’

‘Misschien een beetje. Maar een ding is zeker; die natuur dat is niks voor mij. Het doet mij te veel aan thuis denken.’

Deze column verscheen eerder in Flair