A: ‘Goedemorgen lieverd, hoe is het bij jou?’
M: ‘Stormachtig.’
A: ‘Hѐ? Is de storm bij jou nog steeds niet gaan liggen?’
M: ‘De storm buiten wel, maar binnen raast het gewoon door. De kids hebben vakantie, hun koffers moeten worden gepakt, op het laatste moment nog schoenen en slippers worden gehaald. Je kent dat wel…’
A: ‘Pfft. En of! Voordat je in de vakantie een keer tot rust kan komen moet je eerst door een tornado van organiseren, dirigeren, regisseren en commanderen.’
M: ‘Ja, het lijkt wel alsof of er aan het einde van zo’n schooljaar een knopje uit gaat en alles wat je zegt langs ze heen gaat. Vraag ik: “Ruim je kamer op. “Ja, mam”. En een dag later hebben ze nog niks gedaan. Of zeg ik: “Ruimen jullie de wasmachine even in?” “Ja, mam.” Staat de afwas uren later nog gewoon op de keukentafel. En dan die glazige blikken, zo van, maak je niet druk. En dan dit, hѐ mam: “We hebben toch vakantiiiiieeee!” Ja, ammehoela, ik heb nooit vakantie.’
A: ‘Daar heb je gelijk in, als moeder heb je nooit vakantie. Maar ach, zo’n heel schooljaar vraagt ook veel energie. Ze zijn gewoon moe.’
M: ‘Maar niet moe genoeg om als storm Poly een spoor van troep overal te laten slingeren. Maar goed, het is waar ze zijn moe. En volop in de groei, dat vraagt ook veel energie.’
A: ‘Precies. Hoe is het met je tuin? Veel schade?’
M: ‘Best wel. De courgettes en dahlia’s hebben een flinke tik gehad, een paar bomen zijn met wortel en al uit de grond gerukt en een oude wilg is in tweeën gespleten. Die bij de boomhut, weet je wel.’
A: ‘Jeetje.’
M: ‘Ja, heel zielig. Ik hou echt van die boom. Maar ja, we zagen er maar haardhout van. Dan heeft ze nog een functie.’
A: ‘Wat een kracht had die storm, he?’
M: ‘Ja, dan voel je weer hoe nietig de mens is.’
A: ‘Ja. Gelukkig is het voorbij. Nu jouw storm binnen nog.’
M: ‘Ja, dat komt wel goed.’
A: ‘Dat weet ik zeker. Je moet het zo zien, stormen testen hoe sterk onze wortels zijn.’
M: ‘Ga je weer op de psychologische toer?’
A: ‘Het is toch zo? Jouw storm in huis is ook een inwendige storm.’
M: ‘Pffft. Hou jij nou nooit eens op met opvoeden? Word jij soms niet heel moe van je zelf?’
A: ‘Nee, absoluut niet, ik probeer je gewoon wat wijzer te maken.’
M: ‘Aardig van je, maar ik heb meer aan praktische hulp. Iemand die slippers en schoenen haalt, bijvoorbeeld.’
A: ‘Daar gaat die inwendige storm bij jou echt niet van liggen.’
M: ‘Oh nee? En waardoor volgens jou dan wel, dokter Phill?’
A: ‘Door los te durven laten. Jij vindt het gewoon heel moeilijk om je werk los te laten. Dat geeft je stress. En door die stress, maak jij je druk om dingen waar jij je normaal nooit druk om maakt. Woedt er een tornado in je hoofd, om het, maar even in weer-termen te houden.’
M: ‘Nou, dan heb ik een verrassing voor je, ik laat mijn werk in de vakantie ook nooit los.’
A: ‘Dat zou je wel moeten doen. Pas dan, kun je weer helemaal opladen.’
M: ‘Zeg jij? Die een week met me op vakantie naar Turkije ging en na drie dagen voor werk weer terug moest. Of met me op een camping om de hoek van Amsterdam ging staan, zodat je overdag nog even langs kantoor kon. Weet je waar ik gestrestst van word?’
A: ‘Nou?’
M: ‘Van mensen die me vertellen, hoe ik mijn vakantie moet vieren. Van mensen die vinden dat je alleen kunt ontspannen als je niet werkt.’
A: ‘Heb je het nu over mij?’
M: ‘Ik zou zeggen, kijk in de spiegel.’
A: ‘Mmm.’
M: ‘Ja, nu zit jij ineens in het oog van de storm, hѐ moeders, om het, maar even in jouw weer-termen te houden.’
A: ‘Ik voel ‘m, ik voel ‘m.’
M: ‘Precies. Je zegt het één, maar je hebt me altijd het andere laten zien. Jij bent net als ik.’
A: ‘Nee, jij bent net als ik. Daarom wil ik het voor jou ook anders.’
M: ‘Te laat! Maar mam, ik zit er niet mee hoor. Ik voel me er prima bij. Nu jij nog.’
A: ‘Ok, maar eerst even bijkomen van de tegenwind die je me net om de oren blies.’
M: ‘Om het maar in weer-termen te houden.’
