M: ‘Hi mam.’
A: ‘Hey lieverd.’
M: ‘Hoe gaat ie?’
A: ‘Ja, lekker. Ik zit in de trein.’
M: ‘In de trein?’
A: ‘Ja.’
M: ‘Huh, waarom zit jij in de trein?’
A: ‘Nou, omdat lopen te ver is. Wat anders?’
M: ‘Dat snap ik. Maar waar ga je heen dan?’
A: ‘Ik…Hallo…Hoor je me? …Mil?…’
M: ‘Wat zeg je? Ik versta je niet.’
A: ‘Ik heb heel slecht bereik. Ik ben op weg naar…. Italiaans…
M: ‘Wat zeg je nou? Ben je op weg naar een pizzeria?’
A: ‘Ha, ik hoor je weer. Nee, geen pizzeria!’
M: ‘Waar dan heen?’
A: ‘Oh shit, een tunnel, als de verbinding weg……’
M: ‘Mam? Hallo?’
A: ‘Mil? Ben ik weer.’
M: ‘Waar ben je nou naartoe?’
A: ‘Italië.’
M: ‘Italië? Effe serieus. Met de trein?’
A: ‘Ja. Met de trein. Leuk, hè?’
M: ‘Leuk? Maar jij houdt helemaal niet van reizen.’
A: ‘Nee, dat klopt.’
M: ‘Wat ga je doen dan?’
A: ‘Ik ga …… Bolognese…’
M: ‘Je valt weer weg. Bolognese?’
A: ‘Ja, met …spaghetti….en…’
M: ‘Ik versta je niet, hoor. Spaghetti Bolognese? Ga je voor een spaghetti Bolognese helemaal naar Italië? Wat is dat nou weer voor gekkigheid? Trouwens, je kan in Italië helemaal geen spaghetti Bolognese krijgen. Dat is geen typisch Italiaans gerecht. Daar heeft de burgemeester van Bologna zich nog zo druk over gemaakt. Die zag dat als een verwoesting van de Italiaanse eetcultuur. Ik kan me daar ook wel iets bij voorstellen. Dus vraag daar alsjeblieft niet om een spaghetti Bolognese, want dan loop je de kans dat ze je zo weer het restaurant uit bonjouren.’
A: ‘Bonjour? Mil? …Nee, Mil. Je hoort me niet goed, ik ga niet naar Frankrijk. Ik ga naar Italië…’
M: ‘Ja, dat heb ik begrepen, mam. Daarom zeg ik, bestel geen spaghetti Bolognese. In Frankrijk kun je die misschien nog bestellen, maar in Italië? Dat is net zoiets als je tagliatelle snijden.’
A: ‘Oh, ok. Zal ik niet doen. Ik ga…de verbinding valt weer weg…niet ophangen..dus eerst ….Bolognese ……of..Napoletano..’
M: ‘Napelotano? Geen spaghetti Bolgnese maar pizza Napoletano? Mam? Pfft. Dit heeft geen zin zo…’
A: ‘Ja, ik hoor je weer. Goh, wat een waardeloze verbinding is dit.’
M: ‘Heb je nou gehoord wat ik zei?’
A: ‘Ja, iets over spaghetti Bolognese en een pizza Napeletano. Maar daarvoor ga ik echt niet naar Italië hoor, lieverd.’
M: ‘Waarvoor dan?’
A: ‘Raad maar: het is harig.’
M: ‘Tante Jannie?’
A: ‘Nee, niet Tante Jannie. Die heeft alleen haar op de tanden. Nee, het blaft.’
M: ‘Een hond?’
A: ‘Ja! Een hond!’
M: ‘Kun je die hier niet krijgen?’
A: ‘Zeker wel, maar dit deed zich voor. En ik ga nog niet kopen. Ik ga voorlopig alleen kijken.’
M: ‘In Bologna of Napels?
A: ‘In Rome.’
M: ‘Maar waarom had je het dan over Bolognese en Napoletano?’
A: ‘Ik had het over een Bolognese en een Mastino Napoletano. Het type hond.’
M: ‘Oh. Krijg wat. Ga je er twee nemen?’
A: ‘Nee. Ik….hoor je me nog?’
M: ‘Ja. Dus het is of-of?’
A: ‘Ja, want…vier kilo vlees ….of…tweehonderd kilo vlees …botten…’
M: ‘Of vlees? Wat zeg je nou? Hond? Of vlees? Of….Mam, we leven niet in China! Wat is er met je aan de hand? Je gaat helemaal in je eentje op reis. Met de trein! Alleen dat al! Hoe haal je het in je hoofd. Naar Italië nog wel. Zonder mij iets te zeggen. Voor vlees? En wat voor vlees?! Dat heb je er niet bij verteld. Hoe kan jij nou, uitgerekend jij! Mam, dit had ik echt nooit van jou verwacht. Volgens mij heb je echt te lang binnen gezeten.’
A: ‘Wat zeg je, lieverd? Ik verstond dat laatste niet. Maar wacht, ik vertel snel verder voordat je weer wegvalt. Het verschil tussen die twee rassen is zo’n honderdvijfennegentig kilo vlees op de botten. Verder zijn ze net zo lief. Wat zei jij nou zojuist?’
M: ‘Ik? …Euh…Niks.. Dat ik van je hou.’
A: ‘Och, wat ben je toch een lief kind.’
M: ‘Euh, valt wel mee hoor, mam…’
A: ‘Nou, ik laat je weten wat het wordt. Tot later.’
M: ‘Ja..Dag..mam..…’
