M: ‘Het is zo mooi buiten, mam. Zo fris en crisp. De bomen, de struiken, het gras. Alles is bedekt met een dikke laag rijp. Letterlijk schitterend.’
A: ‘Misschien kun je eind van de week al schaatsen?’
M: Ik hoop het. Maar als het vannacht vriest kunnen de kids morgen al. Dat vijvertje dat ik voor de eenden heb gegraven? Dat is niet zo diep. Daar kan Felina nu al op staan. Maar wil het ijs mij houden dan moet het inderdaad nog wel een week vriezen. Zo’n graad of min tien.’
A: ‘Het zou deze hele week vriezen dus dat komt goed. Wel fijn dat het niet zo diep is.’
M: ‘Ja, als ik er doorheen zak komt het tot iets hoger dan mijn middel. Het is alleen niet zo groot, maar wel groot genoeg om weer even wat behendigheid te krijgen. Dan kunnen we daarna de plas op. Als ons dat gegeven is.’
A: ‘Ik denk het wel. Het gaat echt behoorlijk vriezen.’
M: ‘En jij? Wat ga jij doen? ’
A: ‘Ik heb “ont-spuld”. Ik breng zo wat bruikbaar is naar de kringloopwinkel. En daarna ga ik onze oude foto’s uitzoeken. Ik kwam ze weer tegen. Een afgedrukte foto geeft toch een heel ander gevoel dan foto’s op je telefoon of laptop. Ik vind dat digitale veel minder gezellig. Maar goed, ik ga daar dus wat mee doen vandaag, met die foto’s. Zo zonde dat dat allemaal in dozen ligt te verstoffen.’
M: ‘Vroeger had je de muren van de wc volgehangen met ontelbare fotolijstjes.’
A: ‘En het plafond. Vond ik zo gezellig. Zit je ontspannen in het kleine kamertje, gezellig omringd door de mooiste momenten. Dat wilde ik weer gaan doen.’
M: ‘Ik weet niet, hoor mam. Ik vond het een beetje onsmakelijk.’
A: ‘Onsmakelijk?’
M: ‘Ja, niet fris toch, mijn babyfoto’s omgeven door stank en bacteriën? En vooral als er een ander van de wc gebruik maakte.’
A: ‘Waarom heb je dat nooit gezegd dan?’
M: ‘Mam, ik was net het huis uit. En jij was daardoor in een zwart gat gevallen. Je hield je vast aan alle foto’s die je van me had. Alsof je me zo dicht bij je hield. Het was zo zielig.’
A: ‘Ja, ik vond dat echt zwaar. Mijn betekenis voor jou was ineens weg. Zo voelde ik dat. Ik miste het opstaan, ontbijten, samen koken en eten. Gewoon, jou bij me. Ik had zelfs geen zin meer om op te staan en te gaan werken. Ik dacht waar doe ik het voor?’
M: ‘Ja, je had het heel moeilijk. En toen ben je die foto’s door de hele wc gaan hangen. Heb je die ingelijste foto’s nog? Dan mag je dat wel eens schoon gaan maken.’
A: ‘Je tante heeft alles schoongemaakt toen ik ging verhuizen. Mmm, maar ja, zoals je het zegt is het inderdaad geen fris idee. Ik ga die foto’s niet meer ophangen.’
M: ‘Je kan ze wel ophangen, maar niet daar.’
A: ‘Nee, dat ga ik niet meer doen.’
M: ‘Toch maar digitaliseren dan?’
A: ‘Ja, maar dan zijn ze weer niet zichtbaar. Dan kan ik ze toch beter op de …’
M: ‘Mam, stop, je gaat ze niet meer op de wc hangen. Ik wil niet meer op de wc hangen. Je gaat ze digitaliseren en dan krijg je van mij een fotolijst waarin je ze allemaal kunt afspelen. Dan mag je die op de wc hangen. Kun je de hele tijd naar alle foto’s kijken en als je klaar bent het apparaat afwassen. Dat is wel zo hygiënisch.’
A: ‘Mmm, ok, het is anders, maar een acceptabel alternatief. En heel lief van je.’
