M: ‘Hi mam, hoe is ‘ie vandaag?’
A: ‘Heel goed.’
M: ‘Nou fijn, je klinkt inderdaad lekker opgewekt.’
A: ‘En jij?’
M: ‘Ook lekker. Het zonnetje schijnt. Alles is groen en gekleurd. Maakt me helemaal blij. En hoe kom jij zo vrolijk.’
A: ‘Ik heb weer wat ontdekt.’
M: ‘Oh?’
A: ‘Ja, iets heel interessants. Ook voor jou. Een artikel op Scientas.nl.’
M: ‘Wat dan?’
A: ‘Nou, ze hebben wetenschappelijk onderzoek gedaan naar waarom mensen chocolade zo onweerstaanbaar vinden.’
M: ‘Ik ben zeker één van die mensen. Ik heb net weer zo’n overheerlijk, giga-brok gekocht. Maar ga verder, wat kwam daar uit?’
A: ‘Nou, het schijnt dat chocolade zo onweerstaanbaar is door de interacties tussen de chocolade en je speeksel.’
M: ‘Nou die chocoladereep die in de kast ligt, schreeuwt wel heel hard om wat interactie, maar… speeksel?’
A: ‘Ja, dat klinkt niet heel onweerstaanbaar, maar dat is het kennelijk wel.’
M: ‘Mmm. Vertel.’
A: ‘Nou beeld je in dat je chocolade eet.’
M ‘Dat is makkelijk. Maar wacht dan kan ik net zo goed een stukje chocolade pakken. Ja, hier ben ik weer en nu?’
A: ‘Raak het met je tong aan.’
M: ‘Ja, nee, doei, dat wordt me een beetje te intiem, moeders. Stop maar.’
A: ‘Nee, doe nou.’
M: ‘Nee, met iedereen, maar niet met mijn moeder.’
A: ‘Jemig, mens, wat maakt dat nou uit? Ik heb met mijn handen in je poepluiers gezeten, doe niet zo preuts. Je wil toch de laatste stand van het onderzoek naar één van je favoriete voedingsmiddelen weten?’
M; ‘Vooruit dan maar.’
A: ‘Dus opnieuw: Raak met je tong de chocolade aan. En? Wat gebeurt er nu?’
M: ‘Ja, weet niet, ik heb het al op.’
A: ‘Neem dan een nieuw stukje. En raak….’
M: ‘Ja, ja, dat hoef je niet weer te herhalen.’
A: ‘Duidelijk. En wat gebeurt er nu?’
M: ‘Ja, was heel lekker.’
A: ‘Was heel lekker? Daar gaat het niet om, dat het heel lekker was. Neem maar weer een nieuw stukje en hou het dit keer in je mond. Niet gelijk doorslikken, Pffft, je bent net een kokmeeuw, zou oma zeggen.
M: ‘Ok, ok.’
A: ‘Nou, neem de tijd, relax, sabbel heel zachtjes op dat stukje in je mond, laat de chocolade lekker rond gaan in je mond en vertel me wat er gebeurt.’
M: ‘Mam! Gadver, je lijkt wel zo’n 06-lijn. Je bezorgt me een trauma. Ik eet hierna nooit meer chocolade.’
A: ‘Wat ben jij vermoeiend zeg. Stop er maar mee. Ik ga het je ook niet meer vertellen.’
M: ‘Nee, nu wil ik het weten ook. Wacht ik neem nog een stukje.’
A: ‘Nee, ik ben klaar met jou. Je neemt me weer in de maling.’
M: ‘Ik neem je niet in de maling. Echt niet! Nou, een beetje dan.’
A: ‘Dat bedoel ik.’
M: ‘Maar vertel. Ik wil het echt weten. Echt waar. Ik sabbel al. Mmmm, jemig, mmm, niet te geloven, hou me vast, wat overkomt me!’
A: ‘Huh? Wat gebeurt er?’
M: ‘Dat zal ik je vertellen; ‘Wanneer chocola je tong raakt, smelt een oppervlaktelaagje weg. Vervolgens bedekt dit laagje de tong met glad en glibberig vet. Dit zorgt voor het fijne, gladde gevoel van chocolade. Naarmate het eetproces vordert, vermengt het speeksel zich met de gesmolten chocola en vormt een emulsie. De oliedruppels in de emulsie bedekken de mondoppervlakken opnieuw en zorgen voor een langdurig aangenaam gevoel.’
A: ‘Heb je het nou echt even snel gegoogeld of had je het al gelezen?’
M: ‘Allebei.’
A: ‘Dus je laat me voor Jan Joker een heel verhaal ophangen en ondertussen ben ik de excuus-Truus waardoor jij even snel vier stukken chocolade weg kan werken.’
M: ‘Sorry mam, ik kon er echt niets aan doen. Het was de chocolade. Onweerstaanbaar.’
