Ik parkeer mijn auto dicht bij de deur, zodat mijn oma zo min mogelijk hoeft te lopen.
Pienie en Rembrandt tuimelen over elkaar heen naar buiten. Bo, onze pup, achter ze aan.
‘Omie!, Omie!’, schreeuwen ze blij. Het is meer dan een jaar geleden dat ze hun Omie (mijn oma) live hebben gezien. Vanaf april 2020 heeft ze binnen gezeten en konden we niet bij haar op bezoek. Om de haverklap heeft ze een longontsteking en als daar Corona bij komt, is het voor haar snel afgelopen. Nu ze is gevaccineerd kan ze eindelijk weer langs komen. Ik ben zo blij haar te zien.
Ik bel haar wel veel, zoals na iedere aflevering van RTL Boulevard of welk programma dan ook, om te vragen of ik het goed heb gedaan. Trots maar kritisch vertelt ze me wanneer mijn haar niet zo goed zat, de make-up te zwaar was of mijn opmerkingen te ver gingen. Ze is er altijd voor me geweest. Als een tweede moeder waakt ze over me.
De kids hebben ook een speciale band met haar. Rembrandt heeft als baby dagenlang op haar borst gelegen als hij weer eens kroep had of een nacht slecht had geslapen. Felina hing uren tegen haar aan wanneer een epileptische aanval haar hersentjes door de war gooide. Door de afstand van twee generaties bracht ze een rust en ontspanning waar ik niet aan kon tippen. Voor de kids is hun Omie de moeder van alle moeders (mijn moeder en mij om precies te zijn). Zij is onze oermoeder en daarom moeten we allemaal naar haar luisteren. Ik ben het eens met die opvatting met als gevolg dat een beslissing ‘naar bed, ook al is het vakantie’ of ‘je hebt nu genoeg ijs gehad’ regelmatig wordt overruled door een telefoontje aan Omie.
Ze is wijs geworden door de vele stormen die ze in haar leven heeft doorstaan. Al is ze daar ze niet ongeschonden uit gekomen. Met name haar gewelddadige echtgenoot heeft zijn sporen na gelaten. Onzichtbare littekens gaan, schuil achter een krachtig gezicht, zichtbare littekens lopen over haar ellebogen en haar knieën die al 40 jaar ondersteund worden door een brace. Desondanks liep ze altijd trots door het leven, nu laad ik haar rollator uit de achterbak. Ze is vijfentachtig en zo breekbaar. Rembrandt helpt haar voorzichtig uit de auto terwijl Pienie de deur open houdt. Bo rent als een dolle om ons heen, opgewonden over dit bezoek. Alsof ze voelt dat mijn oma niet alleen voor ons maar juist ook voor haar komt. Ze wil Bo zien, ons nieuwe gezinslid, want ze is gek op dieren. Haar leven deelde ze met een stoet aan kanariepietjes, dwergpapegaaien, katten en tropische vissen. Tot ze op haar zestigste de liefde van haar leven ontmoette: Beatle. Een eigenzinnige Jack Russel die ze overal mee naar toe nam. Een pienter hondje dat dol was op zijn baasje. Ze deden samen aan ‘doggie-dance’ en gaven voorstellingen aan schoolkinderen, om ze vertrouwd te laten raken met honden. Beatle overleed toen hij tien was. Aan de muur hangt nog steeds zijn portret.
Natuurlijk wilde ze Bo zo snel mogelijk ontmoeten. En zo nieuwsgierig als zij naar Bo is, zo nieuwsgierig is Bo naar haar. Opdringerig steekt hij zijn snuit tussen de passagiersdeur. ‘Rustig Bo.’, zegt Rembrandt. ‘Pienie hou jij Bo even vast. Straks duwt ze Omie nog omver.’ Die kans is groot. Bo kent haar eigen kracht niet en het zal niet de eerste keer zijn dat ze iemand uit puur enthousiasme naar de grond werkt. Maar gek genoeg; zodra Bo oma ziet is ze kalm en gaat zitten. Rustig kijkt ze toe hoe ze uit de auto wordt geholpen en dribbelt beheerst achter haar aan als ze haar rollator over het grindpad duwt.
Nadat Rembrandt en ik haar over de drempel hebben geholpen en haar op een stoel hebben gezet, staat Bo op een afstand naar haar te kijken. ‘Nou, kom maar dan.’, zegt oma en Bo vlijt zachtjes op haar voeten neer. Op, niet aan haar voeten, alsof ze wil zeggen; ‘Jij mag nooit meer weg.’ Rembrandt, Felina en ik kijken elkaar verbaasd aan. Ook onze onbesuisde, ongecontroleerde, redelijk ongehoorzame Bo luistert naar onze oermoeder.
Uren genoot mijn oma van Bo’s gezelschap, terwijl ze zachtjes tegen haar praatte; ‘Lig je lekker, lieve Beatle…uuuh ik bedoel Bo.’ ‘Wil je een hapje van mijn koekje lieve Beatle, eeh Bo.’
Het was een feest Omie weer even bij ons te hebben.
De dag na haar bezoek werd ze ziek. Weer had ze een longontsteking. In het jaar dat ze binnen had gezeten, had ze er geen last van gehad. Na een dag buiten te zijn geweest, protesteerden haar longen alweer. Het toonde hoe kwetsbaar ze was.
Wonderwel kwam ze er bovenop, maar ik voelde me schuldig. Misschien was ze ziek geworden, omdat ze Bo zo graag wilde zien. Als ik haar bel, stelt ze me gerust. ‘Jij hoeft je niet schuldig te voelen, kind. Ik ben blij dat ik de kleintjes heb gezien. En Bo…het is een heerlijk beest. Even had ik het gevoel dat Beatle weer bij me was. En dat plezier kan geen longontsteking me afnemen.’
Ik ben blij dat mijn oma zo genoten heeft van de kids en van Bo. Die malle Bo, ze was liever en voorzichtiger dan ooit. Wat hou ik van haar.
En van mijn oma. Nog steeds.
IN MEMORIAM aan mijn allerliefste oma Stien.
