Ik kan soms helemaal wegdromen bij het idee om ergens in een zonnig land een B&B te openen. Met natuurlijk een mega moestuin, om mezelf helemaal onder te dompelen in het leven op het platteland. Echt zo’n Ik Vertrek-droom. Heb jij dat ook weleens? Wie dat in ieder geval wel hadden, waren Jolande van Lith en Barbara de Roo. Dit liefdeskoppel en kunstenaarsduo heeft het namelijk gewoon gedaan. Zij gingen drie jaar geleden hun Ik Vertrek-droom achterna, en vertrokken naar Frankrijk. En dat deden ze ook nog eens op nationale televisie, zodat heel Nederland kon meegenieten van hun grote verhuizing.
Jolande en Barbara werden verliefd op een statig huis in de Franse streek De Loire. Barbara: ‘Het Loire-gebied heeft ons hart al jaren geleden veroverd. De prachtige kastelen, oude kerken en de fijne natuur, maar tegelijkertijd is ook de eenzaamheid in de uitgestorven dorpjes prachtig. Met regelmaat kom je een verloren pareltje tegen en mensen die je uitnodigen voor een mooi gesprek, een glaasje wijn of een lekkere delicatesse.’
‘We hebben samen veel gereisd en dit blijft een inspirerende plek’, vult Jolande aan. ‘Het prikkelt ons hier enorm. In Nederland hadden we een heel leuk, maar druk bestaan. Barbara was managing director bij een internationaal bedrijf in keukenmachines en ik werkte naast het kunstenaarschap als senior consultant voor een maatschappelijke organisatie. Drie jaar geleden besloten we te stoppen met rennen en van de trein af te stappen.’
‘We hadden zoiets van: dit is het moment om het leven te omarmen.’
Villa Kakelbont
Manoir Les Tilleurs.
Een dapper besluit, om je droom te gaan realiseren en het proces ook nog eens te delen met de wereld door mee te doen aan Ik Vertrek. Barbara: ‘We hadden altijd al een plan om in Frankrijk te gaan wonen, en toen we met de makelaar voor dit huis stonden waren we verkocht.’ Jolande: ‘Toevallig had Barbara daar eerder in de buurt al eens gefotografeerd. We hadden het huis daardoor al vaker gezien, want het valt best op. Het staat hoger dan de andere huizen in de straat, op een soort heuvel. Heel statig ook, maar de luiken waren altijd gesloten en omdat er een muur omheen staat, was het ook niet van dichtbij te bekijken. Toen we met de makelaar voor het huis stonden, zag het er heel anders uit. De luiken waren open, het voelde levendig en ook zo artistiek: net Villa Kakelbont. Ook van binnen was het prachtig: hoge plafonds, enorm veel ruimte, een marmeren schouw. Ja, het sprak ons echt aan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de tuin. Al die fruitbomen die daar staan zijn betoverend. We waren overrompeld.’
En dus werd de knoop doorgehakt. Dit huis zou het worden. Maar toen kwam de keerzijde. Barbara: ‘Nadat alles rond was, konden we niet naar Frankrijk omdat het hoogtij corona was. Toen we een jaar later aankwamen en de meubels van de voorgaande eigenaren eruit waren, ontdekten we pas hoeveel schade het huis had: schimmel in de muren, slechte isolatie, elektra kapot en een gat in het dak. We hadden verwacht dat we na drie maanden verbouwen klaar zouden zijn en veel hulp konden inschakelen. Dat is niet gelukt. We konden niemand vinden, en uiteindelijk hebben we alles in een bubbel met z’n tweetjes moeten doen. Na een jaar kwam iemand pas ons dak maken, kan je het je voorstellen? Het was verschrikkelijk! Als we hadden geweten hoe de verbouwing eruit zou zien, dan denk ik niet dat we het hadden aangedurfd. Maar als we er op terugkijken, zijn we wel heel trots.’
Een nieuw leven in Frankrijk
Inmiddels hebben Barbara en Jolande het Franse leven volledig omarmd. Barbara: “We hebben het uiteindelijk samen voor elkaar gekregen, en elkaar daarin gesteund. En nu we de smaak van Frankrijk te pakken hebben, zouden we de zwoele creatieve culinaire avonden onder onze stokoude kersenboom niet meer kunnen missen. De geur van la douce France heeft ons betoverd. In ons dorpje kun je zoveel doen. Er is een meer met een golfbaan, een strandje met watersportmogelijkheden. Vlakbij is een geweldig sterrenrestaurant met terras aan de Loire: Auberge du port des Roches. In Le Mans is Abbaye de l’Epau een must see voor kunstliefhebbers. Er is een prachtige oude kathedraal. Ook vind je de 24 uur races en zijn er wijken uit de 16de eeuw die je de realiteit laten vergeten. Het is een unieke omgeving met vriendelijke mensen. Ook boodschappen doen is geweldig. We halen alles zo lokaal mogelijk. Dat was in het begin moeilijker dan dat we hadden verwacht. Zo konden we in de lokale grote supermarkt echt geen goede streekproducten vinden. Toen we met dat verhaal bij onze buren aankwamen, moesten ze heel hard lachen. Daar gaan ze namelijk nauwelijks naar de supermarkt. We kregen daarom al snel een lijstje met allerlei leuke adressen. Nu plukken we onze appels bij een boomgaard, halen we ons vlees bij een vleesboerderij en zijn we erg vaak op de markt te vinden. Met regelmaat krijgen we nog nieuwe tips van onze buren of lokale verkopers, en zo ontdekken we steeds vaker nieuwe plekjes. Het communiceren gaat soms wel met iets te veel handen en voeten, maar gelukkig kunnen de Fransen altijd om onze taalblunders lachen!‘
Culturele Franse hotspot
Artist in Residence in Manoir Les Tilleurs.
De droom was om een culturele Franse hotspot te creëren, met een verblijf voor kunstliefhebbers, maar ook een Artist in Residence voor kunstenaars. Dat is na hard werken gelukt. Jolande: ‘We zijn heel trots. Het was echt onze missie om kunstenaars de kans te geven die wij ook ooit hebben gehad. Daarom nodigen wij twee keer per jaar een kunstenaar uit die bij ons mag verblijven en waarmee we samenwerken. We werken dan aan een tentoonstelling of publicatie waarin het maatschappelijk belang centraal staat.’
‘Zo draaien we bijvoorbeeld een project voor mensen die dakloos zijn waarbij we deze kunstenaars betrekken. Het idee voor dit project is ooit per toeval ontstaan toen Barbara een pand fotografeerde waarvan we dachten dat het leeg stond. Doordat er attributen in het gebouw lagen, ontdekten we dat er waarschijnlijk iemand woonde in niet al te goede omstandigheden. Rondom de kerst hingen we daarom een tas met boodschappen aan de deur en lieten we een briefje achter. ‘Wij zijn Jolande en Barbara, kunstenaars. We weten niet of hier iemand woont, maar waren hier per toeval. In deze tas vind je wat lekkernijen voor de kerstdagen. Als je iets nodig hebt, dan kun je ons bereiken op dit telefoonnummer.’ Later bleek het om een redelijk jonge dakloze vrouw te gaan. Dat is ons zo gaan fascineren en dat heeft ons aan het denken gezet. We zijn toen een project gestart waarin we het gesprek aangaan met dak- en thuislozen door samen te koken en te eten. Zo ontstaan verbindende gesprekken met mensen die het niet hebben getroffen in het leven, maar er wel graag weer iets van willen maken. Tegelijkertijd maken wij kunstwerken die meer vertellen over het leven van deze mensen. De kunst delen wij vervolgens met het internationale publiek middels een tentoonstelling, waarmee we aandacht vragen voor armoede in de samenleving.’
Jolande en Barbara aan het koken voor dak- en thuislozen.
Een prachtig initiatief. Armoede is niet niks, het is belangrijk om juist deze mensen te ondersteunen. Het is nou eenmaal de realiteit dat er veel mensen in armoede leven en het is goed om daar aandacht voor te vragen. Dat met elkaar koken en eten de basis van dit project is, vind ik bewonderenswaardig. Zo mooi hoe Jolande en Barbara mensen op deze wijze een hart onder de riem steken. Het laat maar weer zien: overal ter wereld verbindt eten mensen met elkaar!
