Ik maak me met heel mijn hebben en houden, sterk voor de body positivity beweging. Zo begon het ooit met mijn #eerlijkefoto op Instagram en groeide dat uit naar honderden foto’s online en prachtige kunstproducties in mijn Miljuschka Magazine. Maar nu was het tijd om andere vrouwen in de spotlight te zetten. Op social media deed ik een oproep en daar werd massaal op gereageerd, zo werd er een prachtig mozaïek kunstwerk gemaakt van alle ingezonden foto’s en daarnaast zagen we van 4 vrouwen een close-up naast een gerecht, hier op mijn website, krijgen deze vrouwen een gezicht. Deze week staat Veronique dan ook in de spotlight: “Als ik mijn pruik op heb, zegt mijn vriend: doe dat ding af, ik herken je niet.”
Veronique (30 jaar) is redacteur/producer bij tv. Sinds vijf jaar heeft ze alopecia.
“Op een ochtend vond ik plukken haar op mijn kussen. Ook in mijn borstel zat veel meer haar dan normaal. De avond ervoor had ik in de kroeg naar Ajax gekeken en eerst dacht ik dat het daaraan lag, dat ik onrustig had geslapen en veel had gewoeld. Maar het ging al rap van kwaad tot erger, en binnen twee weken was ik minstens 80 procent van mijn haar kwijt… De huisarts zei: je hebt hoogstwaarschijnlijk alopecia, en daar valt niks aan te doen. Pas na onwijs veel aandringen verwees hij me naar de dermatoloog. Die stelde dezelfde diagnose. Alopecia is een ziekte waarbij plotseling je haar uitvalt en er bestaat nog geen medicijn waarvan is bewezen dat het werkt.
Na twee weken ging ik naar een haarwerkspecialist voor een pruik. Mijn haar zag er niet uit, met rafelige gaten, alsof de ratten eraan hadden geknaagd. Ik zei tegen wanhopig tegen haar: ‘Haal het eraf!’ Ze zei: ‘Je haar is opeens je vijand geworden.’ Toen ze de tondeuse erover had gehaald voelde dat als een enorme opluchting.
Ik had daarvoor een enorme bos bruin haar, zoiets als Miljuschka, maar dan twee keer zoveel. Mijn haar was altijd mijn trots geweest. Nu was ik opeens kaal als een biljartbal. Ook mijn wimpers en wenkbrauwen waren verdwenen. Ik ben een nuchter type, van niet lullen maar poetsen, maar hier kon ik niet mee omgaan. Eerst durfde ik de deur niet uit, daarna heb ik van de weeromstuit drie maanden erop los geleefd: ik dronk, at en rookte mijn frustratie weg, en maakte zelf de meest botte grappen over mijn kale kop. Toen raakte ik door omstandigheden mijn huis kwijt en moest ik weer bij mijn ouders wonen. Een paar maanden erna werd ook mijn werkcontract niet verlengd. De kans dat mijn haar nog terug zou komen was inmiddels nihil. Dit is het moment om erbij stil te staan, dacht ik. Hoe kan ik hiermee leren leven?
Twee maanden lang heb ik me ondergedompeld in mijn spiegelbeeld. Ik keek wel tachtig keer per dag naar mezelf in de spiegel. Naar dat gezicht zonder wimpers, zonder wenkbrauwen, zonder haar. Met behulp van mijn therapeut leerde ik mezelf te accepteren. Om de switch in mijn hoofd te maken naar een positieve gedachte: dat ik uniek ben en helemaal oké, óók zonder haar. Dat ik mooi was. En het werkte.
Het bijzondere is: ik heb nu meer zelfvertrouwen dan ooit. Voordat ik mijn haar verloor, was ik super onzeker, ik spiegelde me aan anderen, aan al die andere meiden die ik op straat en in de kroeg zag, die in mijn ogen zoveel mooier waren dan ik. Ik was altijd aan het vergelijken. Dat doe ik niet meer, want ik ben nu letterlijk onvergelijkbaar met wie dan ook.
Daten vond ik wel lastig, er waren mannen die letterlijk tegen me zeiden: ik kan niet daten met een chick die kaal is. Mijn huidige vriend heb ik leren kennen in de kroeg. Hij viel op mij met mijn kale hoofd. Als ik nu mijn pruik op heb, zegt hij: doe dat ding af, ik herken je niet.
Mijn pruik draag ik alleen in de winter, als het koud is. Bij zo’n zestien, zeventien graden draag ik vaak een coole sjaal die ik zelf heb ontworpen en ook verkoop aan andere kale vrouwen (likevero.com). Nee, niet van die chemodoekjes, daar voelde ik me niet goed bij, want ik bén niet ziek. Zo wil ik omgaan met mijn kale hoofd: op een positieve manier. Op mijn Instagram-account @veroniquepardoen en op mijn website ‘Dat is pech haar weg’ geef ik mijn volgers de boodschap mee: je haar verliezen is geen feestje, maar niet het einde van de wereld, niet het einde van je identiteit en al hélemaal niet het einde van je vrouwelijkheid. Jij bent niet je haar, nee je bent jezelf. Als ze willen drink ik een ‘kaal kopje koffie’ met ze. Laatst nog, met een meisje van vijftien.
Echt, ik ben er zoveel sterker uitgekomen. Als mensen nu naar me staren denk ik: hé, ze kijken naar me, ze vinden me mooi! Dank je wel.”
Volgende week staat er nog een vrouw in de spotlight én vergeet niet, you are beautiful!
