Ik maak me met heel mijn hebben en houden, sterk voor de body positivity beweging. Zo begon het ooit met mijn #eerlijkefoto op Instagram en groeide dat uit naar honderden foto’s online en prachtige kunstproducties in mijn Miljuschka Magazine. Maar nu was het tijd om andere vrouwen in de spotlight te zetten. Op social media deed ik een oproep en daar werd massaal op gereageerd, zo werd er een prachtig mozaïek kunstwerk gemaakt van alle ingezonden foto’s en daarnaast zagen we van 4 vrouwen een close-up naast een gerecht, hier op mijn website, krijgen deze vrouwen een gezicht. Deze week staat Karin dan ook in de spotlight: “Wil je mijn buik zien? Die zilveren lijntjes voelen? Mooi zijn ze hè?”
Karin (44 jaar) is apothekersassistente en trots op haar striae
“Twintig was ik toen zwanger raakte van mijn oudste zoon. Na ruim vijf maanden verschenen aan de rechterkant van mijn buik de eerste strepen; dieprood en dieppaars. Here we go, dacht ik. Na twee zwangerschappen van zonen die ruim acht pond wogen had ik striae op mijn buik, mijn borsten en mijn dijen. Daarnaast was mijn buikvel los en uitgerekt als uitgelubberd elastiek.
Ik heb me er twintig jaar de tering voor geschaamd. Ik ging niet naar het strand, ik ging niet naar de sauna. Ik droeg nooit bikini’s. Bij het vrijen moest het licht uit en durfde ik niet naar beneden te kijken. Ik vermeed jurkjes van dunne stof waarin je die buik zou kunnen zien, en ik vroeg wel zes keer per dag aan mijn man: vind je me wel mooi, wel leuk, wel sexy? Ik was er altijd mee bezig.
Toen zag ik een paar jaar geleden foto’s van Miljuschka op haar Instagram. Eerlijke foto’s van haar lichaam, met vetrolletjes en al. Het was alsof het licht aanging. Wow, een échte vrouw. Een echte vrouw die zich laat zien zoals ze is, met zelfvertrouwen en zonder schaamte, die lekker in haar vel zit. Dat wil ik ook, dacht ik. Zo wil ik ook door het leven. Ik wilde van die die onzekerheid af, die altijd knaagde, bewust en onbewust. Het kostte zoveel energie. Ik praatte er ook nauwelijks over, puur uit verdriet en schaamte. Ik was veertig en wilde dat niet meer. Ik wilde weer mijn eigen lichaam kunnen ownen.
Vanaf dat moment ging de knop om. Dat afkrakende stemmetje verving ik door een andere stem die zei: dit is jouw lichaam en het is goed zoals het is. Deze buik heeft je zonen gedragen, wees er trots op. Ik heb dat zo vaak herhaald dat er langzaam een andere bedrading in mijn brein ontstond, zo voelt dat echt. Ik ging in mezelf geloven. Ik legde mijn schaamte af. Ik postte zelfs foto’s op FB en Instagram van mijn buik en striae. Daarna kreeg ik een appje van een vriendinnetje: ik heb ook zo’n buik … Moet je nagaan, we kenden elkaar al dertig jaar en dit wisten we niet van elkaar. Dat is toch om te janken?
Daarom wilde ik ook meedoen aan deze oproep. Vrouwen laten zien dat dit normaal is: ja, zo kun je er uitzien na een zwangerschap, en nee, het is misschien niet mooi, maar so what? En weet je, alles wat je denkt dat een ander over je denkt, zit in je eigen hoofd. Andere mensen zijn helemaal niet met jou bezig. Dat inzicht, dat is zo’n bevrijding. Ik ben nu totaal niet meer onzeker over mijn lijf. Er is werkelijk nooit een reden om jezelf te verafschuwen, ook al heb je net als ik van die maffe littekens en een flubberbuik.
Wil je mijn buik zien? Die zilveren lijntjes voelen? Mooi zijn ze hè?”
Volgende week staat er nog een vrouw in de spotlight én vergeet niet, you are beautiful!
