M: ‘Goedemorgen moeders, hoe gaat het?
A: ‘Heel goed. Ik zie net dat er paddenstoelen tussen mijn kamerplant groeien. Echt zo’n klein bosje. Hoe kom ik daar nou aan? Wacht ik stuur het je.’
M: ‘Wat leuk!’
A: ‘Maar waren komen die ineens vandaan?’
M: ‘Ik denk een verjaardagscadeautje van oma.’
A: ‘Ik dacht precies hetzelfde. Ben er zo blij mee. Ze zijn prachtig. Er zitten ook hele kleintjes tussen, heb je dat gezien?’
M: ‘Ja, echt schattig. Maar niet opeten, he?
A: ‘Nee, ik dacht ze te roken.
M: ‘……’
A: ‘Grapje.’
M: ‘Ik dacht al, hoe ouder, hoe gekker. Dat is” het spreekwoord toch?’
A: ‘Nee, het is: hoe ouder, hoe wijzer.’
M: ‘Dat is wel de bedoeling, ja. Maar…hoe voelt het nou?’
A: ‘Wat?’
M: ‘Weer een jaar erbij…’
A: ‘Voelt heerlijk.’
M: ‘Echt?!’
A: ‘Ja. Toppie.’
M: ‘Als je terug kon gaan in de tijd, welke leeftijd zou je dan willen zijn?’
A: ‘Fysiek twintig, want toen jij nog in je buggy zat, hing ik er de boodschappen voor een week aan en tilde jou met de boodschappentassen, zonder moeite zes trappen omhoog. Die fysieke kracht is wel heel lekker. Makkelijk ook. Nu piept en kraakt alles als ik door mijn knieën zak. Moet ik nadenken hoe ik het aan ga pakken als ik iets zwaars moet tillen. Het werkt allemaal nog prima maar een wasmachine de trap op krijgen, zit er niet meer in. Dus fysiek zou ik wel wat jaartjes jonger willen zijn. Maar mentaal niet.’
M: ‘Niet?’
A: ‘Nee, alsjeblieft niet. Ik vind het heerlijk om zevenenvijftig te zijn. Geen stress meer van studeren, werk, carrière, opvoeden. Heerlijk. Ik vond het allemaal in meer of mindere mate leuk maar ook zwaar. Vooral de combinatie werken en moederschap. Dat altijd aanwezige verscheurde gevoel. Ben je op je werk, dan wil je bij je kind zijn. En ben je bij je kind, dan weet je dat je eigenlijk nog wat moet werken. Nee, ik ben zo blij dat ik daar vanaf ben. En dat ik het geluk heb dat jij tot een hele leuke volwassene bent uitgegroeid. Want opvoeding doet een hoop maar je moet als ouder ook een flinke dosis mazzel hebben.’
M: ‘Dank je, moeders. Maar als je geen onderscheid in een fysieke en een mentale leeftijd kon maken. En maar één leeftijd kon kiezen. Welke zou het dan worden? Twintig of zevenenvijftig.’
A: ‘Zevenenvijftig. Zonder enige twijfel.’
M: ‘Zevenenvijftig is bijna zestig.’
A: ‘Ja? Nou en? Zestig is het nieuwe veertig.’
M: ‘Zestig klinkt wel oud.’
A: ‘Klinkt wel oud? Jij bent lekker bezig, he?’
M: ‘Ha, ha, ha. Ik zit je te dollen, moeders.’
A: ‘Ook goed. Jij kan mij de kop niet gek maken. Voorlopig heb ik rust en mag jij nog twee keer de pubertijd door.’
M: ‘Auw, die doet zeer.’
A: ‘Ja en die blijf je de komende jaren nog wel voelen ook.’
M: ‘Daar ben ik ook bang voor. Nummer één zit er al middenin. En ik vrees dat nummer twee snel volgt.’
A: ‘Een puber plus nog een puber is puberen in het kwadraat. Oh, oh, oh! Wees eerlijk. Was je maar alvast zevenvijftig, he? Of beter: zestig; het nieuwe veertig.
M: Touché, mams.
