A: ‘Goedemorgen Mil.’
M: ‘Goedemorgen mam.’
A: ‘Heb je lekker geslapen?’
M: ‘Ja, heerlijk.’
A: ‘Lig je nog in bed?’
M: ‘Nee, ik ben er al uit. En jij?’
A: ‘Ik ook al. Ik ga zo mijn trap schilderen. Even de boel oppimpen. Een fris begin in het nieuwe jaar.’
M: ‘Lekker. Wat vond je van mijn foto’s?’
A: ‘Welke foto’s?’
M: ‘Op Insta.’
A: ‘Lieverd, die heb ik helemaal niet gezien. Ik was druk met klussen. Sorry. Ik kijk gelijk. Welke bedoel je?’
M: ‘Ik stuur je.’
A: ‘Aah. Mooi hoor. Wat ben je toch knap, hè.’
M: ‘Dank je. Maar wat zie je?’
A: ‘Ik zie een foto van jou in een jurkje en een foto van jou in je ondergoed.’
M: ‘En verder?’
A: ‘Verder? Een piepjonge Mil en de volwassen vrouw/moeder Mil?’
M: ‘Zet je bril eens op.’
A: ‘Ach, ja… wat had je een snoetje, hè? Kijk die kaken. Zo blij dat je daar goed doorheen gekomen bent!’
M: ‘Lees eens wat ik erbij heb geschreven.’
A: ‘……. Ja, het is toch te gek voor woorden, hè? Dat we ons allemaal laten opleggen door de buitenwereld hoe we er uit moeten zien. En het gaat ongemerkt. Voordat we tot kritische volwassene kunnen opgroeien, zijn we al helemaal vol gestopt met ideeën over waar we aan moeten voldoen. Met alle schadelijke gevolgen van dien. Jonge kinderen met eetstoornissen, volwassenen onzeker over hun eigen lijf. Ik ken het zo goed. Ik ben opgegroeid tussen vrouwen die hun borsten lieten vergroten. Hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat ik iets aan mijn ‘theezakjes’ moest laten doen. En ik heb er nog serieus over nagedacht ook.’
M: ‘Waarom heb je het niet gedaan?’
A: ‘Omdat jouw oma zei dat ze vroeger na de borstvoeding ook theezakjes had maar dat het zich weer herstelde. En ze had ook weer behoorlijk volle borsten. Ik geloofde daarin. En het is redelijk hersteld. Niet zoals het ooit was. Maar goed genoeg om er niet het mes in te laten zetten.’
M: ‘Ons lichaam geeft ons alles. Wie we zijn, wat we kunnen doen. Na het blesseren van mijn enkel ben ik het nog meer gaan waarderen. Het was zo vanzelfsprekend dat ik in de keuken kon staan. Uren achter elkaar. Maar toen zat ik ineens stil. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Je mag zo dankbaar zijn als je lijf goed functioneert. En dat moet je je lijf ook laten weten, want elke keer dat je negatief over je lijf denkt, voelt je lijf dat. Neem maar eens een minuut de tijd. Denk iets lelijks over je zelf, bijvoorbeeld mijn billen zijn te dik en voel dan wat er in je lichaam gebeurt. Doe het.’
A: ‘Ik doe het. ………… Je hebt gelijk. Dat voelt niet goed.’
M: ‘Precies, dus vier ik het lijf dat me gegeven is. En waarom zou ik niet? Want weet je? Schoonheidsidealen veranderen. Nog niet zo lang geleden, in de jaren vijftig, was de volle Marilyn Monroe nog het ideaalbeeld. Tot ze van haar troon werd gestoten door Twiggy zonder vetrandjes. Dus…’
A: ‘Helemaal mee eens. Nee, ik ben heel blij dat er tegenwoordig ook vrouwen zichtbaar zijn met gewone, natuurlijke lijven. En Mil….’
M: ‘Ja, mam?’
A: ‘Ik ben heel trots op jou dat jij je ook zo laat zien.’
