Ik (M) stuur mijn moeder (A) foto’s door van de shoot waarmee we bezig zijn. Mijn haar wild in de krul, vurige gestifte lippen en een crazy outfit. Zij stuurt me een foto van een fruitvlieg geplet tussen haar ijskastdeur, met daaronder de tekst: ‘Het resultaat was in zicht, zijn missie binnen vleugelbereik. Als hij van tevoren had geweten dat hij zo zou eindigen, was hij waarschijnlijk zijn hele leven depressief geweest.’
Ik videobel haar. ‘Hey mam, geestig.’
A: ‘Behalve als je die fruitvlieg bent. Maar goed, aan zijn formaat te zien was hij al op leeftijd. Toch had ik hem een geweldig laatste avondmaal wel gegund.’
M: ‘Misschien hád hij zich al volgevreten en was hij op weg de ijskast uit.’
A: ‘Nee, want als je goed kijkt, zie je dat hij richting het eten vloog en niet ervan af. Kijk maar.’
Ze loopt met haar telefoon naar de ijskast, opent de deur en richt de camera op het ongelukkige slachtoffer.
M: ‘Gatver, hangt dat ding er nog steeds?!’
A: ‘Ja, kijk. Zie je die vleugelstand? Hij ging richting feestmaal.’
M: ‘Alsjeblieft. Ik hoef het echt niet te zien. Waarom haal je die viezigheid niet weg?’
A: ‘Nou, ik vind zo eindigen tussen een ijskastdeur wel een mooie reminder aan de betrekkelijkheid van het leven.’
M: ‘Dat kan toch ook op een minder smerige manier. Maak een wandeling door je oude buurtje zonder kogelwerend vest.’
A: ‘Kan ook.’
M: ‘Over insecten gesproken: wist je dat uit recent wetenschappelijk onderzoek blijkt dat insecten pijn kunnen voelen? Dus de volgende keer dat je die deur met een genadeloze smak dicht gooit, zou ik eerst maar eens kijken of er geen beestje tussen zit.’
A: ‘Dat maakt het leven wel heel gecompliceerd. Voordat je het weet is een ijskastdeur een dodelijk wapen. Stap je per ongeluk op een slak of trap je op een mier, loop je het risico dat dat beestje daar uren ligt te creperen voordat het eindelijk afgelopen is. Daar moet je toch niet aan denken? Al dat dierenleed! Toen ik nog klein was, hadden we thuis vaak vliegen. Dan hing mijn moeder zo’n bruine plakkerige slinger op. Daar zat een geur aan die ze aantrok. Als ze dan landden – op wat zij dachten dat een lekker hapje was -, plakten ze met hun kleine pootjes vast en kwamen niet meer los. Ze waren soms uren bezig hun pootjes los te trekken voordat ze stierven van uitputting. Zo zielig. Steeds weer klaagde ik bij mijn moeder dat ze die dingen weg moest halen, maar ze weigerde. Papa wilde geen vliegen in huis. Soms liep hij er met zijn kalende hoofd tegenaan en raakten zijn weinige haren verstrikt in het vieze plakspul en de dode vliegen. Ik wist toen nog niet wat karma was, maar als ik het wél had geweten, zou ik hebben gedacht: Karma is a bitch.’
M: ‘Je begrijpt dat dit een beetje vreemd klinkt, hè mam?’.
A: ‘Niet als je weet dat ik vroeger dierenarts wilde worden! Deze beestjes waren naar mijn mening overduidelijk aan het lijden. En als er nu vijftig jaar later bewijs is dat insecten inderdáád pijn kunnen ervaren, voel ik me daar alsnog klote onder.’
M: ‘Tja, shit happens. We lopen allemaal een zeker risico in ons leven te worden verrast door een variant op de dodelijke ijskastdeur. Al loopt niet iedereen evenveel risico, als je begrijpt wat ik bedoel.’
A: ‘Je moet ook een beetje geluk hebben in het leven, hè. Als mens én als insect. Ik troost me met de gedachte dat het beestje op slag dood was. Waarschijnlijk met het water in zijn mond bij het vooruitzicht dat hij zich aan een heerlijk hapje te buiten zou gaan.’
M: ‘Dat is dan weer een geluk bij een ongeluk. Over geluk gesproken: ik ga een podcast doen met Mo Gawdat.’
A: ‘Leuk. Ik heb zijn boeken gelezen. Hij heeft een formule voor geluk bedacht.’
M: ‘Weet ik, dat is helemaal jouw ding, toch? Dus ik dacht: ga mee en doe mee.’
A: ‘Mwah, ik weet het niet.’
M: ‘Kom op moeders, live life to the max.’
A: ‘Als ik buiten beeld kan blijven, doe ik mee.’
M: ‘Komt goed.’
A: ’Dan ga ik het nu regelen. Ik spreek je later. En Mil: kijk uit waar je loopt, zodat je geen onnodige slachtoffertjes maakt.’
M: ‘Ja mam, pas jij dan op voor die ijskastdeur?’
