M: ‘Hi Mam, heb jij mijn beer nog?’
A: ‘Jouw beer? Welke beer?’
M: ‘Mijn teddybeer waar ik als kind altijd mee sliep.’
A: ‘Je geboortebeer?’
M: ‘Ja, die met die roze slaapmuts op.’
A: Witte Beer, ik weet het weer, wat een weinig originele naam had je die trouwens gegeven.’
M: ‘Dat heb ik niet gedaan, dat heb jij gedaan. Ik kreeg ‘m voor mijn geboorte weet je nog?’
A: ‘Oh wauw, wat was ik weinig origineel dan.’
M: ‘Ja, valt me nog mee dat je ‘m niet roze slaapmuts hebt genoemd.’
A: ‘Zo veel fantasie had ik niet. Maar goh, Witte Beer, tja, jemig…nee, geen idee, zou niet weten waar die is. Heb je ‘m zelf niet dan?’
M: ‘Nee, anders vraag ik het jou toch niet.’
A: ‘Maar wat moet je ineens met die beer?’
M: ‘Nou, ik las net een artikel over de psychologie achter de teddybeer. Ze helpen bij stress.’
A: ‘Heb je stress dan?’
M: ‘Wie heeft er geen stress.’
A: ‘Dat is waar. Maar echt stress-stress?’
M: ‘Nee, gewoon de gebruikelijke werkstress, huishoudelijke-stress, de doen-de-kinderen-het-wel-goed-op-school-stress, kan-ik-vandaag-eindelijk-eens-sporten-stress, dat soort stress.’
A: ‘Oh, niets ernstigs dus?’
M: ‘Nee.’
A: ‘Waarom heb je je geboortebeer nodig dan?’
M: ‘Ik heb hem niet echt nodig-nodig, maar omdat ik er een artikel over las, dacht ik ineens waar is Witte Beer.’
A: ‘Ok. Snap ik. Wist jij dat de teddybeer is vernoemd naar de Amerikaanse president Theodore Roosevelt?’
M: ‘Nee.’
A: ‘Ja, de teddybeer bestaat pas een dikke honderd jaar. Roosevelt ging met een groepje jagers jagen. Een paar van hen vingen een beer, bonden hem aan een boom vast en gaven Roosevelt de ‘eer’ om het arme beest af te maken. Dat deed Roosevelt niet.’
M: ‘Oh echt?’
A: ‘Ja, dat kwam in de krant en vervolgens pikte de slimme vrouw van een New Yorkse snoepwinkelier dit verhaal op en maakte pluche knuffelberen. Haar man vroeg de president toestemming om zijn bijnaam te mogen gebruiken. Dat mocht en vanaf dat moment heten ze Teddy’s beren. En dat is nu de teddybeer.’
M: ‘Wat een gaaf verhaal. En wat een sympathieke president.’
A: ‘Nou, dat laatste viel wel mee. Roosevelt weigerde niet vanwege zijn liefde voor dieren, maar omdat hij er niks aan vond de beer te doden zonder de uitdaging van de jacht. De beer stierf dezelfde dag nog.’
M: ‘Oh jakkes. Dat maakt het verhaal een stuk minder schattig.’
A: ‘Nogal. Maar het schattige is blijven overheersen en de teddybeer is uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen.’
A: ‘Ze hebben ook iets geruststellends. Als ik bang was in het donker, dan had ik Witte Beer die me beschermde. Was ik verdrietig, troostte Witte Beer me. Ik kon ook overal met hem over praten.’
A: ‘Daar heb je mij nu gelukkig voor.’
M: ‘Ha,ha,ha, echt niet!’
A: ‘Hoezo echt niet?’
M: ‘Ik bespreek echt niet alles met jou. Dat zou wel heel ongezond zijn.’
A: ‘Nu toch niet meer. We zijn nu toch allebei volwassen?’
M: ‘Ja, nou? Dan nog, je bent mijn moeder, niet mijn vriendin.’
A: ‘Oh, ok.’
M: ‘Ben je nou beledigd of zo?’
A: ‘Nee…’
M: ‘Jawel, ik hoor het toch in je stem.’
A: ‘Nee, echt niet.’
M: ‘Jawel, ik hoor het. Maar wees eerlijk, jij vertelt mij toch ook niet alles?’
A: ‘Nee, maar ik ben ook niet jouw kind.’
M: ‘Oh, dus jij hoeft mij niet alles te vertellen, omdat je mijn moeder bent, maar ik moet jou wel alles vertellen omdat ik jouw kind ben?’
A: ‘Ja, liefst wel.’
M: ‘Nou, vergeet dat maar.’
A: ‘Waarom niet? Ik vind dat je mij alles kan vertellen. Ik ben toch heel modern?’
M: ‘Even serieus, vertelde jij jouw moeder alles dan?’
A: ‘Nee, natuurlijk niet. Dat was toch een hele andere tijd?’
M: ‘Nou en? Jij kon oma zeker alles vertellen. Zij was super modern!’
A: ‘Zie je, dit krijg je nou als je alles met je dochter deelt.’
M: ‘Wat?’
A: ‘Dan word je gepakt op je eigen woorden.’
M: ‘Oh ja, natuurlijk. Het wordt tijd om te hangen. Doei mam!’
