M: ‘Hey mam.’
A: ‘Hi lieverd. Hoe gaat ie?’
M: ‘Lekker. Ik las zojuist een interessant artikel.’
A: ‘Waarover?’
M: Over de effecten van schreeuwen tegen kinderen.
A: ‘En?’
M: ‘Het blijkt dat schreeuwen tegen een kind, schade veroorzaakt aan de ontwikkeling van de hersenen. Uit scans blijkt dat kinderen waartegen geschreeuwd wordt andere hersenscans laten zien dan kinderen waar niet tegen geschreeuwd wordt. Door harde opvoedingsmaatregelen, zoals schreeuwen, vererger je het gedrag van je kind alleen maar.
A: ‘Het gezin waar ik uit voort kom, is daar het levende bewijs van.’
M: ‘Het kan ook op de lange termijn allerlei fysieke gezondheidsproblemen veroorzaken.’
A: ‘Ook dat kan ik bevestigen. Het is triest wat ouders, soms met de beste bedoelingen bij een kind kunnen aanrichten. Denk aan het oude adagium wat er vroeger bij de meeste ouders in werd gepompt: ‘hij die zijn kind lief heeft, spaart de roede niet.’ Met andere woorden mep je kind uit liefde de kamer door.’
M: ‘Zo tegenstrijdig: liefde en slaan.’
A: ‘Dat voelt een kind ook. Ieder kind voelt dat het niet uit liefde geslagen wordt, maar altijd uit frustratie van de ouder. Dat is zo triest. Denk maar na. Ik heb jou twee keer hard aangepakt. Beide keren deed ik dat uit pure onmacht, uit angst dat je door je gedrag ellende over jezelf zou afroepen.’
M: ‘Slaan of schreeuwen komt meestal voort uit een onderliggend trauma.’
A: ‘Kindertrauma’s zijn sluipmoordenaars. Het is niet te voorspellen hoe en wanneer ze in je volwassenheid weer op duiken.’
M: ‘In een depressie of gezondheidsklachten.’
A: ‘Of in je partnerkeuze. Ik kwam onlangs weer in contact met een hele oude vriendin. Zij heeft een soortgelijke familiegeschiedenis als ik. Zij heeft zich er ogenschijnlijk prima door heen geslagen, psychologie gestudeerd en carrière gemaakt. Ze kreeg een relatie, een zoon en net als bij mij, ging haar man er ook na een tijdje vandoor. Haar zoon was toen acht.’
M: ‘Ken ik haar?’
A: ‘Ja, maar ik denk niet dat je haar nog herinnerd. Anyway, haar zoon wordt liefdevol opgevoed, heeft nooit probleemgedrag vertoond en doet het goed in het leven. Alleen…’
M: ‘Alleen wat?’
A: ‘Alleen hij treft een draak van een vrouw. Zijn moeder moet toekijken hoe deze dame haar zoon compleet overheerst, op een niet leuke manier. En erger, dat hij dat gedrag van haar toelaat.’
M: ‘Het kindertrauma als sluipmoordenaar.’
A: ‘Juist. De beste jongen is zo bang weer verlaten te worden, dat hij alles, maar over zich heen laat komen. Hij wordt liever slecht behandeld dan dat hij dat vreselijke gevoel over de scheiding herbeleefd. En misschien doet hij dat niet eens bewust.’
M: ‘Daar zal zijn moeder hem toch wel op gewezen hebben? Zij is psychologe.’
A: ‘Ik denk dat je de rol van de moeder overschat. Words don’t teach. En vergeet niet, zij is zelf getraumatiseerd.’
M: ‘De geschiedenis herhaalt zich.’
A: ‘Ja.’
M: ‘Je kan het als ouder eigenlijk niet zo vaak goed doen, he?’
A: ‘Nee, je kan alleen proberen het een klein beetje beter te doen dan de generatie voor jou.’
M: Diepe zucht.
