A: ‘Hey lieverd, hoe was je dag?’
M: ‘Helemaal top. Kan ook niet anders: zestien graden vandaag.’
A: ‘Het was heerlijk weer vandaag’
M: ‘Ik heb een uurtje gewandeld. De weilanden zijn zo mooi bij dit licht. Ik denk erover om met Philip en de kids het Pieterpad te gaan lopen.’
A: ‘Het Pieterpad? Goed idee. Dat wilde ik ook met jou doen toen je de leeftijd van Rembrandt had. Weet je dat nog?’
M:’Ja, zeker.’
A: ‘We hebben het tot twee keer toe tot in de puntjes gepland, maar dan kwam er weer een zaak tussendoor waarvan ik vond dat ik die niet door iemand anders kon laten doen. En dan gingen we niet.’
M: ‘Ik weet het.’
A: ‘Alleen als we naar het buitenland op vakantie gingen, was ik gedwongen het werk achter me te laten.’
M: ‘Ahum! Ik kan me nog heel goed herinneren dat we twee dagen in Turkije waren en we plotseling toch terug moesten voor jouw werk.’
A: ‘Dat is ook gebeurd. Maar zo gaat het als je zelfstandig ondernemer bent.’
M: ‘En alleenstaande moeder.’
A: ‘Dat was zeker een factor. Maar meer omdat ik bang was dat ik cliënten kwijtraakte als ik niet altijd voor ze klaar stond. En zonder cliënten, geen brood op de plank. Het was angst gedreven. Triest eigenlijk. Achteraf. Voor jou vooral.’
M: ‘Nou, voor jou vooral. Ik heb er weinig last van gehad.’
A: ‘Niet?’
M: ‘Nee.’
A: ‘Maar heb je niet het gevoel dat je iets gemist hebt doordat het werk te vaak voor ging.’
M: ‘Nee, mam. Daar hebben we het toch al vaker over gehad?’
A: ‘Toch denk ik soms…’
M: ‘Wat je nu doet, is ook angst gedreven, he! Jij hebt gedaan wat je kon. Je stond met mij alleen. Zonder inkomen. Niet eens genoeg geld voor een volgende maand. Je was nog niet eens je eigen zaak begonnen! Vind je het gek, dat je krampachtig elke zaak maar aanneemt. Ik begrijp het volkomen. En ik begreep het toen al.’
A: ‘Dat is mijn geluk geweest.’
M: ‘Dat was geen geluk. Ik zag toch dat je alles alleen maar voor mij deed.’
A: ‘Dat is toch ook niet goed, he. Dat je als kind belast wordt met het gevoel, dat je moeder alles voor jou doet.’
M: ‘Oh mam, hou op. Je zit weer in de schuld-modus. Heb jij me niet geleerd dat je het als ouder nooit goed kan doen? Denk je nou echt dat je invloed als ouder zo ver reikt? Kijk nou naar mij. Wij hadden vroeger geen tuin. Dus geef ik mijn kinderen een tuin. Nou, ik moet ze aan de haren naar buiten slepen om er te spelen, want ze zitten liever binnen. Wij konden met moeite één keer per jaar op vakantie. Als ik twee keer met de kids wil, is er eentje die gelijk begint te protesteren. Die wil liever thuisblijven. Zo is er altijd wat. Je kan het niet altijd goed doen. Ik doe ook alleen maar mijn best. Meer kan ik niet doen.’
A: ‘Dat is waar. Goed, ander onderwerp. Wanneer ga je het Pieterpad met ze lopen?’
M: ‘Als ik ze mee krijg… Hmmm, mijn agenda zit alweer ramvol. Ik moet daar nog even op studeren. Ik zie zo even geen ruimte.’
A: ‘Dat heb je, he. Als zelfstandig ondernemer. Dat heb je ook van mij. Triest eigenlijk…’
M: ‘Mam! Ga slapen en bel me morgen maar als je wakker bent geworden in een andere stemming.’
A: ‘Dat is misschien beter.’
M: ‘En mam…ik hou van je. En ik had me geen betere moeder kunnen wensen.’
A: ‘Maar als ik…’
M: ‘Welterusten mam. Ik spreek je morgen.’
