A: ‘Hi, lieverd, wat zie ik daar achter je? Laat eens zien. Ja, die andere ook, en die ernaast. Oh, wat enig! Hoe kom je daar nou weer aan?’
M: ‘Ik liep er toevallig tegenaan. Letterlijk. Tegen dat grote Peperkoekmannetje, ja hoe kan het, hij is levensgroot, maar ik zag hem niet. Ja, en toen die grote omviel, sleurde hij vervolgens dat kleinere Peperkoekmannetje mee, en zo samen tegen die kerstboom. Die ging ook tegen de grond. Ja, en toen was de chaos compleet. En een herrie dat het gaf!’
A: ‘Niet stuk?’
M: ‘Nee, ze zijn gelukkig van kunststof.’
A: ‘Dan heb je nog mazzel gehad. Anders hadden ze misschien in duigen gelegen. Is er zelfs geen stukje af?’
M: ‘Nee, gelukkig niet, maar ik schaamde me kapot. Dat lawaai. Alsof de Eiffeltoren instortte. Gelukkig was er nog niemand te bekennen in die winkel. Maar ik verwachtte elk moment een horde winkeldames die op het geluid af kwamen rennen en zouden zien wat een ravage ik had aangericht. En toen heb ik quasi nonchalant de eerste twee in mijn winkelwagen getild. Dat was nog zwaar ook en toen heb ik snel een tweede winkelwagen gepakt en daar de rest in gezet.’
A: ‘Uit schaamte? Heb je ze uit schaamte meegenomen?’
M: Nee, ja… Euh, Ja en nee. Een beetje wel. Als je die ravage had gezien, mam. Niet te doen. Maar ik had ook zoiets van, als ik erover struikel, dan zullen ze wel voor mij bedoeld zijn.’
A: ‘Als je dat met alles doet…’
M: ‘Nee, mam, Ik ben echt niet van plan om elke dag een reuze-peperkoekpoppenfamilie omver te lopen.’
A: ‘Laat nog eens zien. En een uit de kluiten gewassen kerstboom zie ik ook nog.’
M: ‘Ja, het was net dat programma met die dominosteentjes die vallen. Het ging maar door.’
A: ‘Tja. Misschien toch weer eens een keer een bril opzetten?’
M: ‘Een bril? Welnee! Ze zijn toch leuk! Het moet gewoon zo zijn. Ze staan hier enig.’
A: ‘Mens, wees niet zo ijdel en zet toch eens een bril op.’
M: ‘Niet nodig.’
A: ‘Echt wel.’
M: ‘Ik zeg toch, niet nodig, mam.’
A: ‘Je bent zo eigenwijs!’
M: ‘Ander onderwerp, mam.’
A: ‘Ok. Wat jij wil. Ga je nog peperkoekjes bakken vandaag? Pas je dan op, dat je er niet weer over struikelt.’
M: ‘Heel grappig, maar wees gerust. Alles en iedereen is veilig voor mij vandaag.’
A: ‘Gelukkig maar. Gezellig, hè Mil? De feestdagen zijn weer in aantocht. Ik ben zo gek op kerst. Ik heb het hele jaar door kerst in huis.’
M: ‘Dat is niet normaal, hoor mam.’
A: ‘Waarom niet?’
M: ‘Het is toch niet normaal dat je het hele jaar door kerstfilms kijkt. Ik ben er altijd al heel vroeg bij. Maar hartje zomer kerstfilms kijken, gaat wel een beetje ver. Zelfs als de mussen dood van het dak vallen, kijk jij naar The Santa Claus.’
A: ‘Is toch leuk. Tim Allen is zo grappig.’
M: ‘Tim Allen is tot daar aan toe, maar die zoetsappige, quasi romantische B-films waar jij naar kijkt, zijn echt erg.’
A: ‘Ik vind dat heerlijk. Ik hou van de simpele verhaallijn en altijd een Happy End. Ik hou niet van geweld in films, of te veel spanning. Ik heb genoeg stress in mijn dagelijks leven. Ik ga mijn kerstversiering ook vandaag uit de doos halen. Kunstboom optuigen. Mag best al. Zo’n zin in. Heb jij mijn kerstboom rok nog?’
M: ‘Moet ik even kijken.’
A: ‘Kan dat nu? Dan laat ik het zo ophalen.’
M: ‘Pfft, moet dat echt?’
A: ‘Liefst wel. Volgens mij ligt hij in die kast naast die grootste meneer Peperkoek.’
M: ‘Ik zie hem niet, mam.’
A: ‘Misschien moet je je bril opzetten.’
M: ‘Begin je weer. Nou, ik geef het op. Auw! Oh nee, meneer Peperkoek! Daar gaan ze weer. Verdikkeme, loop ik er weer tegen aan.’
A: ‘Misschien moet je toch weer eens je…’
M: ‘Ssst, mam, ander onderwerp!’
A: ‘Ok. Ga je nog peperkoekjes bakken?’
