A: ‘Hey lieverd, alles goed?’
M: ‘Ja, lekker. Wacht even, ik ren net naar binnen. Ja, ben ik weer. Pfft, het regent flink.’
A: ‘Was je op tijd binnen?’
M: ‘Nee, ik ben drijfnat. Maar maakt niet uit, ik moet toch nog douchen en aankleden.’
A: ‘En de honden?’
M: ‘Ook kletsnat. Een momentje, ik leg je even neer. Dan kan ik de honden afdrogen. Hoor je me zo? Oh nee, je staat nog niet op speaker. Hoor je me nu?’
A: ‘Ja, ik hoor je.’
M: ‘Ok. Oh, wat zijn ze nat!’
A: ‘Bij mij is het nog droog. Maar ik zie de donkere wolken al hangen. Het duurt niet lang meer voordat het hier ook losbarst.’
M: ‘Het is zo’n lekker weer. Zo regent het en zo schijnt het zonnetje weer.’
A: ‘Ja, dan voelt het als zomer en dan weer als herfst.’
M: ‘Maar een groene herfst.’
A: ‘Daar heb ik ook wel weer zin in, hoor, de herfst.’
M: ‘Ik ook! Wat vroeger donker buiten, kaarsjes aan binnen.’
A: ‘Het vallen van de bladeren…’
M: ‘Ja, het vallen van de bladeren. Weet je tante Sien en ome Kees nog? Zodra de bladeren begonnen te vallen, werd zij al nerveus. Iedere herfst vlogen de kopjes en de borden door de kamer. Elke winter waren ze toe aan een nieuw servies.’
M: ‘Je kon de klok erop gelijkzetten.’
A: ‘Volgens tante Sien, kreeg ome Kees bij het verkleuren van de bladeren al de kolder in de kop.’
M: ‘Maar zij ook. En ze had de armen van een kogelstootster. Het is een wonder dat ze elkaar niet een keer dodelijk geraakt hebben.’
A: ‘Integendeel ze zijn samen oud geworden.’
M: ‘Ja. Het hoorde bij hun relatie. Ook al is er volgens mij geen verband te leggen tussen de herfst en de kolder in de kop krijgen.’
A: ‘Heb ik ook niet kunnen vinden. Wel dat richting winter mensen wat somberder kunnen worden. Maar dat heeft dan niet zozeer te maken met het vallen van de bladeren, maar met het minder worden van het licht buiten.’
M: ‘Ja, kortere dagen, langer donker.’
A: ‘Toch denk ik, dat af en toe ruzie maken heel gezond is voor je relatie. Zo eens in de zoveel tijd even alles eruit gooien wat je dwars zit of je irriteert aan de ander.’
M: ‘Moeten wij dan ook wat vaker doen.’
A: ‘Vind je dat je niet vaak alles eruit gooit wat je irriteert, dan?’
M: ‘Hahaha, nee!’
A: ‘Nou, ik wel, vaker hoeft niet van mij…maar hoezo dan? Zit je nog iets dwars dan?’
M: ‘Nee, maar gewoon, even lekker schreeuwen tegen elkaar, stampend de trap oplopen, met deuren slaan.’
A: ‘Pfft. Doe mij een lol, zeg. Ga jij dat dat maar lekker met je man doen en laat mij met rust!’
M: ‘Waarom nou? Is voor jou toch ook lekker. Vroeger was je daar heel goed in. Bij het minste of geringste sloeg bij jou de vlam in de pan. Meestal ook zo rond de herfst.’
A: ‘Ja, dat weet ik. En ik ben blij dat ik daar een beetje vanaf ben.’
M: ‘Nou… vanaf bent…’
A: ‘Wees eerlijk, het is al lang geleden dat ik voor het laatst ontvlamde.’
M: ‘Nou… lang geleden…’
A: ‘Wat loop je me nou te zieken? Hier kan ik mij zo aan irriteren, hè, als je dit doet!’
M: ‘Wat doet?’
A: ‘Dat stemmetje opzet en….’
M: ‘Ja, en? Voel je het vlammetje alweer oplaaien?’
A: ‘Draak.’
M: ‘Hahaha. Ik denk toch dat het klopt hoor, dat van dat vallen van de bladeren.’
