A: ‘Hi lieverd. En? Is het gelukt?’
M: ‘Ja, gelukkig wel.’
A: ‘Dus het kan gedrukt worden?’
M: ‘Ja. Pffft. Ze hebben toch nog ergens papier vandaan weten te halen. Ik was eventjes echt heel bang dat er deze zomer geen Magazine zou komen.’
A: ‘Zenuwslopend.’
M: ‘Ja, echt. Ik dacht dat ik gek werd. Maar goed, het is opgelost. Het was even flink zweten, maar we kunnen door. Het is weer zo mooi geworden.’
A: ‘Ik zag de drukproeven. Het ziet er prachtig uit. De foto’s. De recepten. Zulke overheerlijke pasta’s. Mijn favoriete gerecht. Zo zonde als het niet was verschenen. Maar ja, toeval heb je niet in de hand.’
M: ‘Zeg dat wel. Alles was op tijd klaar. En je weet, dat is al een hele uitdaging. En toen kwam de mededeling dat er geen papier geleverd kon worden. Dus dat was even stressen.’
A: ‘Het is net als een bevalling. Op het moment dat het zover is, weet je honderd procent zeker dat je het geen tweede keer meer doet, maar als je die kleine eenmaal in je armen hebt, ben je de pijn alweer vergeten.’
M: ‘Ja, dat. Het Magazine voelt ook echt als mijn kindje. Gelukkig is het goed gekomen. Morgen is de laatste dag dat het Magazine besteld kan worden. Dan ligt het op tijd weer op de mat, zijn alle zorgjes weer vergeten en kan ik me verheugen op de reacties van mijn lezers.’
A: ‘Nou, ik kan je alvast zeggen dat het een heel mooi kindje is.’
M: ‘Dank je. Dat is lief van je.’
A: ‘Jij was ook zo’n mooie baby.’
M: ‘Oh ja, gaan we het daar nu over hebben?’
A: ‘Het is zo. Jij was echt heel mooi.’
M: ‘Was??’
A: ‘Bent heel mooi. En dat is best bijzonder, want vaak drogen minder knappe baby’s juist heel mooi op. Maar jij bent altijd knap gebleven.’
M: ‘Knap lastig, bedoel je.’
A: ‘Ook dat.’
M: ‘Wat? Vind je me lastig?’
A: ‘Nou…soms.’
M: ‘Oh?! Wanneer dan?’
A: ‘Ja, dat weet ik zo niet uit mijn hoofd. Gewoon, soms. Iedereen is toch wel eens lastig.’
M: ‘Jij niet.’
A: ‘Oh nee?’
M: ‘Nee, jij bent niet wel eens lastig. Jij bent vaak lastig.’
A: ‘Ach ja, ik doe mijn best. We moeten het toch een beetje eerlijk verdelen.’
M: ‘Heel grappig. Wees jij nou maar blij met zo’n makkelijk kind als ik. Er zijn moeders die het echt zwaar hebben.’
A: ‘Weet ik. Ik ben ook heel blij met je.’
M: ‘En ik met jou, hoor mam. Nou, waar hadden we het ook alweer over?’
A: ‘Over het Magazine.’
M: ‘Ja, het Magazine. Het was weer een feest om te maken. Wat heb ik toch geweldig werk.’
A: ‘Zie je?’
M: ‘Wat?’
A: ‘Jeetje Mil. We zijn nog geen tien zinnen verder en je bent het alweer vergeten.’
M: ‘Wat dan?’
A: ‘Pfft. Hoe zwaar de bevalling was.’
M: ‘Bevalling? Van wie?’
A: ‘Van het Magazine. De stress om het papier!’
M: ‘Oh dat. Oh, dat ben ik alweer kwijt. Heb je niet gezien hoe mooi het is geworden? Pastagerechten. Zoveel overheerlijke pastagerechten…Weet je wat ik ga doen? Ik ga de keuken in en dan maak ik van die zoete cannelloni gevuld met slagroom voor de kids. Ik spreek je later weer, moeders.’
A: ‘Is goed, lieverd. Spreek je later.’
