A: ‘Goedemorgen lieverd, lekker geslapen?’
M: ‘Goedemorgen, mam. Ja, kort. Ik moest nog wat voor het festival doen. Ik denk dat ik bij elkaar drie uurtjes geslapen heb.’
A: ‘Dan ben je alweer vroeg op. En lekker buiten zo te horen. Ik hoor de lente in je tuin. Wat klinkt het gezellig bij je.’
M: ‘Ja, mooi, hè. De allerbeste manier om wakker te worden. Ik weet ook niet of me dat anders gelukt was vandaag.’
A: ‘Ik word altijd vrolijk van dat gekwetter. Ik was gisteren nog in een dierenwinkel en daar verkochten ze vogeltjes. Kanariepietjes en dwergpapegaaitjes. Dat heb ik lang niet gezien. Ik zie nog wel eens konijnen of vissen maar een dierenwinkel die vogels verkoopt, heb ik al heel lang niet meer gezien.’
M: ‘Die zijn er wel, hoor.’
A: ‘Ja, duidelijk. Ik vond het eigenlijk een beetje zielig. Die vogeltjes in zo een relatief klein kooitje.’
M: ‘Wij hebben vroeger toch ook een parkiet gehad.’
A: ‘Ja. Koko. Maar die hebben we niet gekocht. Wij hebben dat beestje in huis genomen omdat hij anders home-less was.’
M: ‘Kooi-less bedoel je.
A: ‘Dat bedoel ik.’
M: ‘Hij mocht elke dag zijn kooi uit en de kamer rondvliegen.’
A: ‘Duurde het een eeuwigheid voordat we hem eindelijk weer te pakken hadden. Maar ja, daardoor maakte hij wel genoeg vlieguren. Vroeger als kind hadden wij ook altijd kanariepietjes. Een tijdje zelfs twee. Die mocht ik uitzoeken bij de dierenwinkel in de straat. Ik stond er uren voor de vogelkooitjes totdat ik wist welke ik wilde. Een gele en een oranje. Gek genoeg heb ik me toen nooit afgevraagd of er in dat gouden kooitje dat aan het plafond hing wel genoeg ruimte voor die vogeltjes was. Gek, hè?’
M: ‘Hoe groot was de kooi dan?’
A: ‘Klein. De helft van de kooi van Koko.’
M: ‘Oh, dat is wel heel krap.’
A: ‘Vind ik achteraf ook. Ik dacht daar als kind helemaal niet over na. Ik zorgde wel goed voor ze. Verschoonde het schelpenzand. Gaf ze een om de dag een bad waar ze in konden badderen. Hing sepia aan de kooi, zodat ze hun snavel konden scherpen en deed stukjes appel door de tralies, voor hun lekkere trek.’
M: ‘Toch een beetje zielig, als je daar nu over nadenkt.’
A: ‘Ja, best wel. Je gunt zo’n beestje toch wat vrijheid. Jeetje Mil, het lijkt wel het Philharmonisch orkest daar bij jou buiten.’
M: ‘Ja, mooi, hè? Wist je dat sommige vogelsoorten een repertoire van wel honderden verschillende tonen en melodieën hebben?’
A: ‘Wij zijn niet de enige op deze planeet met een uitgebreid vocabulaire.’
M: ‘Nou, ze hebben mij in ieder geval wakker gezongen. Dit werkt nog beter dan koffie.’
A: ‘Fijn.’
M: ‘Ik ben ook wel echt gezegend dat ik in zo’n groene omgeving woon. Dat trekt vogels aan. Dat is bij jou wel anders.’
A: ‘Nou, bij mij is het ook een gekwetter van jewelste, hoor.’
M: ‘Ja, ik hoor het. Sta je buiten?’
A: ‘Nee, binnen.’
M: ‘Binnen? Ik hoor toch echt vogeltjes.’
A: ‘Klopt. Ik sta in de hal. Naast mijn vogelorkest.’
M: ‘Naast jouw vogelorkest? In de hal? Heb je een vogeltje gekocht?
A: ‘Nee, dat doe ik niet meer, een vogel in een kooi. Nee, ik heb een doosje gekocht, waar verschillende vogeltjes in zitten.’
M: ‘Wacht. Vogeltjes in een doosje?’
A: ‘Ja, zo’n doosje in de vorm van een vogelhuisje. Heel leuk gedaan.’
M: ‘Gaat het wel goed met je, mam?
A: ‘Ja, ze zingen zelfs op commando.’
M: ‘Het moet niet gekker worden.’
A: ‘Echt waar, als ik er voor ga staan beginnen ze spontaan te zingen. Er zit een sensor op.’
M: ‘Een sensor? …… Een sensor! Goh, wat ben jij flauw, zeg!’
A: ‘Ha, ha, ha, nou dat duurde lang. Zo wakker word jij dus niet van vogelgezang. Je kan beter een kop sterke koffie nemen.’
