M: ‘Hey mam, wat ben je aan het doen?’
A: ‘Ik ben aan het genieten van een voorstelling.’
M: ‘Ben jij naar een voorstelling?’
A: ‘Ik zit eerste rij.’
M: ‘Oh?’
A: ‘Ha, ha. Vanachter mijn raam.’
M: ‘Ik dacht al…’
A: ‘Ik had wat fruit op het klaptafeltje op mijn balkon laten staan. Eerst kwam er een ekstertje. Een plaatje.
M: ‘Ja, die zijn mooi.’
A: ‘Maar zij werd verjaagd door, ik denk aan de afmeting te zien, een kraai.’
M: ‘Aah, zielig!’
A: ‘Ja, maar zodra die kraai zich volgevreten had, kwam ze weer tevoorschijn. En nu zit zij lekker te eten.’
M: ‘Zij? Hoe weet je dat het een zij is?’
A: ‘Of hij. Geen idee. Ik vraag me ook af hoe vogels nou dat ene kleine schaaltje eten op mijn balkonnetje weten te vinden. In die hele grote wijde wereld? Bizar toch?’
M: ‘Ze schijnen het te kunnen zien en ruiken. En ze houden andere vogels in de gaten. Maar pas op met voeren. Voordat je het weet heb je een plaag.’
A: ‘Nee, ik ga niet voeren.’
M: ‘En ze kunnen best pittig zijn. Vooral als ze aan het broeden zijn. Er zijn er die dan mensen die te dichtbij komen aan vliegen.’
A: Ja, dat weet ik. Ik zag laatst ook een kraai. Die had een musje te pakken. Dat had ik nog nooit gezien. Opeens liet hij hem vallen. Op mijn balkon. Dat musje zocht dekking dicht bij mijn balkondeur, maar vloog niet weg. Hij bleef daar zitten. En ik dacht, moet ik de dierenambulance bellen?
M: ‘En? Heb je dat gedaan?’
A: ‘Nee, hij zag er niet gewond uit, dus googelde ik eerst wat ik moest doen en daar stond dat je ze even de tijd moest geven. Meestal hebben ze dan een hersenschudding en als ze bij komen vliegen ze weer verder.’
M: ‘Tjonge, die is door het oog van de naald gekropen.’
A: ‘Nou, ik ben nog niet klaar met mijn verhaal. Op een gegeven moment hoor ik een harde klap tegen het raam van de balkondeur. Ik schrok me kapot. Daarop volgde hevig gekrijs, alsof er een kat de nek werd omgedraaid. Zie ik die kraai weer met dat musje opstijgen. Ik was stomverbaasd. Die heeft gewoon de hele tijd dat musje in de gaten gehouden en geduldig gewacht om weer toe te slaan.’
M: ‘Heftig.’
A: ‘Ja, heel. Zo zielig ook.’
M: ‘Ja, dat is de natuur. Eten of gegeten worden.’
A: ‘Maar goed, ik ga niet voeren, want ik weet dat je daarmee de vogelstand uit balans kan brengen.’
M: ‘En als ze de weg bij je weten worden ze ook steeds brutaler. Ik was laatst in Scheveningen bij een viswinkel. En daar moet je oppassen dat de meeuwen je haring niet uit je handen rukken. En die meeuwen zijn groot.’
A: ‘En hun uitwerpselen ook. Nee, ik voer niks. Dan kan ik straks niet meer rustig op mijn balkonnetje zitten.’
M: ‘Precies. Maar het is wel fascinerend, hoe intelligent vogels zijn.’
A: ‘Het is ook fascinerend hoe arrogant mensen zijn. Hoe kunnen wij volhouden dat dieren niet kunnen denken?’
M: ‘Omdat wij denken dat als we iets niet weten dat het niet bestaat?’
A: ‘Dat bedoel ik. Dat is toch het toppunt van arrogantie.’
