A: ‘Hi lieverd, heb je gelezen wat ik je gestuurd heb?’
M: ‘Over smartphonegebruik, baby’s en bindingsangst?’
A: ‘Ja, dat. Ongelofelijk toch, wat er gebeurt in de hersenen van de baby als een moeder maar op haar mobieltje blijft kijken terwijl de baby aandacht probeert te trekken?’
M: ‘Oh, Ik heb het niet gelezen. Ik dacht dat het weer een manier was om te zeggen dat ik niet zoveel op mijn telefoon moet zitten.’
A: ‘Nou, inderdaad, liever niet maar daar stuurde ik het niet voor. Snap niet dat je dat denkt. Jij hebt toch geen baby’s meer.’
M: ‘Ik snap niet dat jij niet begrijpt dat mijn telefoon mijn werk is.’
A: ‘Dat snap ik wel. Die telefoon is voor jou wat voor mij vroeger de computer was. Dus ik snap het wel. Al zit jij er wel veel langer op.’
M: ‘Omdat het ook deels mijn vrijetijdsbesteding is. Ik vind het leuk om DM’s te beantwoorden.’
A: ‘Anyway, daar ging het me niet om. Het ging me om de unieke manier waarop moeders en baby’s met elkaar communiceren. En hoe belangrijk die communicatie is.’
M: ‘En geldt dit ook voor vaders? Want nu lijkt het alsof het altijd de moeders zijn die het niet goed doen.’
A: ‘Dat kon deze onderzoeker niet testen, want er hadden zich te weinig vaders aangemeld.’
M: ‘Dat bedoel ik. Zo lijken het altijd de moeders. Wij kunnen het ook nooit goed doen.’
A: ‘Nee, wen daar maar vast aan.’
M: ‘Wen daar maar vast aan? Alsof ik vroeger zo lastig voor jou ben geweest!’
A: ‘Nee, dat valt wel mee.’
M: ‘Valt wel mee? Dus toch lastig?’
A: ‘Ieder kind heeft wel iets.’
M: ‘Nou vertel mij maar wat dan? Ik was voorbeeldig. Wij hadden bijna nooit ruzie. Ik was echt niet moeilijk.’
A: ‘Ik maakte het jou niet moeilijk. Ik had maar drie regels. Geen drugs, geen drank en je school goed doen.’
M: ‘En daar hield ik me toch ook aan? Behalve dan die ene keer dat ik met de theaterschool was door gezakt.’
A: ‘Ja en je bijna was gestikt in je eigen kots.’
M: ‘Daar heb je me ook zwaar voor gestraft. Drie maanden lang huisarrest. En oma die me elke dag uit school haalde. Van de middelbare school!!’
A: ‘Was het drie maanden? Ik kan me dat niet meer herinneren. Maar goed de boodschap was duidelijk.’
M: ‘Nogal. En dat was de enige keer dat ik je regels overtrad. Hoezo was ik lastig dan?’
A: ‘Lastig is misschien niet het goede woord, maar het is behoorlijk pittig om zo’n mooi kind als jij groot te brengen. Met alle gevaren die op de loer liggen. Weet je nog dat je zo nodig naar Australië wilde? Je was veertien! Nou, ik heb echt alles uit de kast moeten trekken om dat te dwarsbomen.’
M: ‘Dwarsbomen? Hoezo dwarsbomen? Je was juist zo enthousiast dat ik een uitwisselingsjaar wilde. Je liet zelfs nog die vriendin van je komen om met mij te praten over haar ervaringen met uitwisseling. Ik zag het alleen niet meer zo zitten na haar verhalen.’
A: ‘Precies. Dat bedoel ik.’
M: ‘Serieus! Ben ik daar echt ingetrapt?’
A: ‘Ja, je moet als alleenstaande moeder een beetje creatief zijn.’
M: ‘Waar ben ik nog meer ingetrapt?’
A: ‘Nou, als jij je niets herinnert; nergens meer in.’
M: ‘En dat vriendje dan dat tien jaar ouder dan ik was? Ik vond het toen al heel verdacht dat je hem de hemel in prijsde. Ik knapte daar helemaal op af.’
A: ‘Tja. Uniek toch, hoe moeders en dochters met elkaar communiceren?
