M: ‘Wat drink je, mam?’
A: ‘Citroenlimonade. Van mijn eigen citroenboompjes. Kijk, hoeveel vruchten er aan hangen. Kun je het zien? Zie je hoe goed ze het allebei doen? Dat was eerst niet zo.’
Mams richt haar camera op de planten.
M: ‘Ja, ik zie het. Dat belooft een heerlijke limoncello te worden. Maar heb je ze nou bij elkaar in één pot gezet?’
A: ’Ja, ik heb in ‘Het verborgen leven van bomen’ gelezen dat bomen kunnen voelen en met elkaar communiceren. Dat ze familiebanden onderhouden en vriendschappen.’
M: ‘Oh echt? Hoe dan?’
A: ’Nou, in een bos vormen bomen, net als mensen, een familie. Zo beschermen ze elkaar tegen schadelijke invloeden. Als bijvoorbeeld een giraf van een Acacia knabbelt, dan wasemt de aangevreten Acacia een waarschuwingsgas uit waardoor soortgenoten snel gifstoffen in hun bladeren opslaan. Die bladeren lusten de giraffen niet. Maar bomen delen ook voeding. Als de een wat te kort komt dan vullen de andere het via hun ondergrondse wortelstelsel aan. Zo steunen ze elkaar in de groei.’
M: ‘Oh, echt?’
A: ‘Ja, daarom hebben alleenstaande bomen het vaak moeilijker.’
M: ‘Aha en dus heb jij jouw boompjes bij elkaar gezet?’
A: ’Juist! Ik dacht baat het niet, dan schaadt het niet. Maar het baat. Mijn zorgenkindje ziet er inmiddels een stuk opgewekter uit. Typisch gevalletje van niet alleen kunnen zijn. Heel herkenbaar. Ja, dat verandert je kijk op een bos, he?!’
M: ‘Nogal.
A: ‘Ja, dat heb ik ook. Sinds dit boek kijk ik totaal anders naar bomen en planten.’
M: ‘Er is een oude Indiase religie, het Jaïnisme, dat leert dat elk levend wezen een individuele ziel is. Ook bomen, planten en dieren. De aanhangers van deze religie eten daarom ook de meeste wortelgroenten niet. Want als je de wortel uit de grond halen, is dat het einde van de plant. En dat is in strijd met hun eerbied voor al het leven op aarde. Deze mensen begrepen dus in 500 voor Christus al dat bomen en planten een individuele ziel hadden!’
A: ’En dat wordt door dit boek nog eens wetenschappelijk bevestigd. Zodat de moderne mens het ook kan geloven, zonder als zweverige bomenknuffelaar te worden weg gezet.’
M: ‘Kun jij je nog herinneren hoe prinses Irene belachelijk werd gemaakt, omdat ze met bomen praatte?’
A: ‘Zeker!’ Dat was volop in het nieuws. Alsof zij een beetje koek-koek was. Niet dus. Zij was gewoon net als elke pionier onderwerp van gehoon. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn wenkbrauwen ook wel een beetje optrok bij haar ontboezemingen.’
M: ’Same here.’
A: ‘Maar daar ga je je na het lezen van ‘Het verborgen leven van bomen’ wel een beetje lullig onder voelen.’
M: ’Nou, dat voel ik me nu al.’
A: ‘Wil je er nog meer over horen?’
M: ’Nee, dank je. Je hebt genoeg gezegd. Ik ga. Ik spreek je later weer.’
A: ‘Waar ga je naar toe dan?’
M: ‘Ik ga de boomgaard in. Daar ga ik eerst alle fruitbomen mijn welgemeende excuses aanbieden, dan doe ik hetzelfde bij de wilgen, de notenboom, de hazelaar en alle andere bomen op het land. En daarna doe ik nog even een rondje knuffelen. Tot later, mam!
A: ’Dag lieverd.’
