A: ‘Hey Mil, hoe gaat het?’
M: ‘Lekker.’
A: ‘Fijn. Ik heb een vraag. Weet jij hoe je een bitterbal eet?’
M: ‘Oh, ik hoor dat jij ook alweer beter bent. Is dat weer een instinkertje van je?’
A: ‘Nee, ik ben serieus. Weet jij hoe je een bitterbal eet?’
M: ‘Pffft. Wat ben je toch flauw af en toe.’
A: ‘Je kan toch wel even antwoord geven.’
M: ‘Nee, ik hoor je toch gniffelen. Je neemt me weer in de maling.’
A: ‘Ha, ha, ha. Nee. Echt niet. Zeg nou!’
M: ‘Zo vermoeiend dit. Ok. Met je mond.’
A: ‘Ja natuurlijk met je mond, Einstein. Maar dat bedoel ik niet. Laat ik het anders zeggen. Zou jij een bitterbal met een prikkertje erin serveren?’
M: ‘Ja, waarom niet?’
A: ‘Meeeh! Fout idee!’
M: ‘Fout idee?’
A: ‘Fout idee. Dat doe je om geen vette vingers te krijgen. Maar voor een prikkertje is een goede bitterbal te zwaar. De kans dat hij ervan afglijdt is groot.’
M: ‘Niet als je hem in een vloeiende beweging zo in zijn geheel naar binnen wipt.’
A: ‘Oef! Helemaal fout, want dan loop je ook nog een grote kans dat je je mond verbrandt. De juiste manier is om de bitterbal met je duim en wijsvinger van de schaal te pakken en onderweg naar je mond te ondersteunen met je middelvinger.’
M: ‘Waar gaat dit over?’
M: ‘Over de bitterbal. Dip de onderkant in de mosterd, houd de bal even in je hand en bijt er een klein stukje korst aan de bovenkant vanaf. Dan kan de vulling even afkoelen. Dat duurt een klein minuutje -niet blazen, want dat hoort niet. En dan kan ‘ie zo in zijn geheel naar binnen. Zonder je mond te verbranden.’
M: ‘En daar heb je die vijf weken dat je ziek was op liggen studeren?’
A: ‘Nee, de laatste vijf uur.’
M: ‘De laatste vijf uur. En je realiseert je dat je de laatste vijftien minuten het met mij alleen maar over een bitterbal hebt gehad?’
A: ‘Ja, maar dat komt omdat ik een heel leuk boekje aan het lezen ben over etiquette. Het heet Eetiquette. Van Mara Grimm. Een culinair journalist.’
M: ‘Ik ken haar boeken. Ze geeft antwoord op allerlei vragen over eten. Vlaai moet je met je handen eten. Baklava eet je op zijn kop. Dat soort dingen. Maar van die bitterbal was ik vergeten.’
A: ‘Nou, ik ben blij dat ik je de afgelopen vijftien minuten met die info van dienst heb kunnen zijn.’
M: ‘Nou, wat moet ik toch zonder jou.’
A: ‘Precies. Dan had je deze waardevolle informatie gemist.’
M: ‘Eerlijk gezegd had ik dat toch liever gehad.’
A: ‘Waarom?’
M: ‘Omdat ik nu zin heb in een bitterbal van Holtkamp. Die mooie ronde vorm, goudgeel, lekker knapperig aan de buitenkant! Met een heerlijke garnalenvulling, Black Angus vulling, of die oude kaas! Je wordt bedankt ma, het water loopt me alweer in de mond.’
A: ‘Graag gedaan, kind. Volg je maag en ga lekker genieten.’
M: ‘Dat was cynisch bedoeld, ma. Ik wil helemaal geen bitterbal! Ik ben ongesteld en voel me vandaag zelf net een bitterbal.’
A: ‘Oh, sorry lieverd. Ik heb ook nog een weetje over de artisjok. Dat is voor nu misschien beter?’
M: ‘Te laat. Ik zit al in de auto richting Holtkamp.’
