Herfst kou
A: ‘Hi lieverd, hoe was je dag?’
M: ‘Lekker hoor, mam. Druk bezig geweest met TikTok-filmpjes opnemen. Ik ben eigenlijk net klaar.’
A: ‘Moet je nog koken?’
M: ‘Nee, heb ik al gedaan. Ik lig even op de bank onder een dekentje, ik heb het zo koud.’
A: ‘Je bent niet de enige. Ik heb die lange, bruine bodywarmer al weer uit de kast gehaald.’
M: ‘Die van teddy?’
A: ‘Ja, die.’
M: ‘Wat een heerlijk ding is dat, he?’
A: ‘Een topper. Zodra het kouder wordt, woon ik erin.’
M: ‘Ik ook. Hij kan ook overal overheen.’
A: ‘Echt een super ding.’
M: ‘Dus jij hebt het ook alweer koud?’
A: ‘Ik heb het toch altijd koud. Ik las toevallig vandaag dat het hormonaal schijnt te zijn.’
M: ‘Oh ja? Die hormonen ook altijd. Wij vrouwen hebben toch geen leven.’
A: ‘Zeg dat wel. Wij zijn altijd het haasje. Mannen hebben het minder snel koud. Wij vrouwen pikken een temperatuurdaling sneller op dan mannen. Dat schijnt te zijn omdat wij kinderen kunnen krijgen. Doordat we de temperatuurdaling sneller in de gaten hebben zoeken we de warmte eerder op, zo houden we de baby warm.’
M: ‘Dat is toch prachtig.’
A: ‘Zeker. En mannen hebben meer warmte opwekkende spieren. Onze spieren zijn bedekt met een isolerend vetlaagje, waardoor de warmte moeilijker naar de uiteinden van ons lichaam komt.’
M: ‘Daardoor heb ik altijd koude voeten?’
A: ‘En handen.’
M: ‘Toch vraag ik me af hoe ik het altijd zo koud heb, terwijl ik toch een aardig speklaagje heb gekweekt.’
A: ‘Vet schijnt dus ook weer minder goed warm te houden dan spieren. Spieren wekken warmte op. En dan zijn er nog de vrouwelijke hormonen waardoor wij het sneller koud hebben: oestrogeen. Dat verdikt het bloed iets, waardoor het minder makkelijk naar de ledematen stroomt en die sneller koud worden.’
M: ‘Nou, heel interessant allemaal. Stuk voor stuk goede redenen om onder de dekens te blijven liggen met een warm kopje thee.’
A: ‘Of te gaan sporten.’
M: ‘Ga jij sporten, dan blijf ik onder mijn dekentje liggen. Oh wacht, Felina roept. Ja, lieverd? Ja, ik heb het ook koud. Kom lekker bij me op de bank onder een dekentje. Nee? Wat dan? Griesmeelpudding?’ Mam, ze wil griesmeelpudding, daar wordt ze warm van.’
A: ‘Oh wat lief, oma’s recept tegen kou. Een buik gevuld met warme griesmeelpudding.’
M: ‘Ja, ze gelooft er heilig in.’
A: ‘Het werkt ook. Al is het maar omdat je samen in de keuken boven een warm fornuis in een pan staat te roeren. Dus dat wordt opstaan.’
M: ‘Ja, daar ga ik weer. Lig ik net even lekker te chillen. Maar goed, dit vind ik wel heel leuk om samen met haar te doen. Is oma er toch ook weer een beetje bij. Denk jij nog veel aan haar?’
A: ‘Iedere dag zeg ik haar goedemorgen en ’s avonds vertel ik haar wat ik heb meegemaakt die dag.’
M: ‘Als ik ergens meezit, vraag ik haar nog steeds om raad. En op de een of andere manier krijg ik dan toch altijd weer een ingeving.’
A: ‘Ja, ze is nog altijd bij ons.’
M: ‘Niet bij ons weg te slaan. Die knokker. Ze vecht nog steeds voor ons. Daar ben ik van overtuigd.’
A: ‘Ja, ze zorgt ervoor dat alles goed komt. Dat weet ik zeker.’
M: ‘Kom op mam, dan gaan we naar de keuken, griesmeelpudding maken. Gezellig.’
A: ‘Ja, fijn, net als vroeger met oma. Vrouwen en kinderen samen lekker warm worden achter het fornuis.’
