Body Positivity

Bikinibody

We staan aan het begin van een nieuw jaar en dat gaat onvermijdelijk gepaard met goede voornemens. Die voornemens verdwijnen in de loop van het jaar naar de achtergrond, waarna in het nieuwe jaar de cirkel weer opnieuw begint. Gelukkig schrijf ik iedere week een column voor de Flair, dus laten we de goede voornemens-column van vorig jaar er eens bij pakken en kijken wat ik ervan waar heb gemaakt.

Goede voornemens…

Over die goede voornemens voor 2019 schreef ik het volgende: ‘Want, natuurlijk heb ik die goede voornemens ook. Ik ben zojuist uit weer een kokerrok gescheurd. Dus ik moet wel. Drie maanden voor de feestdagen beginnen, ben ik al bezig met het proeven van oude en nieuwe recepten. In december vier ik bovendien niet alleen Sinterklaas en Kerst maar ook de verjaardagen van mijn zoon, vriend, oma, moeder en schoonzus. Ren ik van gebakje naar gebakje, hobbel ik van stuk taart naar stuk taart en tik tussendoor nog wat oliebollen en appelflappen weg. De laatste weken voor de jaarwisseling geef ik nog wat gas bij en stort me op de slagroombollen en appelbollen van mijn favoriete banketbakker, omdat die maar kort verkrijgbaar zijn.

De statistiek van mijn leven overziend, kom ik in die maanden zo een drie kilo aan. Aan diëten doe ik niet maar ik begrijp ook wel dat dat over tien jaar dertig kilo betekent. Dus ga ik vanaf 1 januari 2019 minderen. Dat wil zeggen minder zoetigheid eten. De tandartsafspraak die ik voor half januari heb staan, moet mij daaraan nog eens herinneren.

Het duurt niet lang meer. Nog even en de champagne en het vuurwerk knallen weer. Ik open de ijskast en een slagroombol kijkt mij smachtend in de ogen. Hij staat moederziel alleen op een schoteltje. De rest van zijn familie zit in de gebaksdoos, zij zijn van vandaag. Hij is van gisteren. Ik steek mijn hand al uit maar herpak me. Niet doen. Alles wat ik nu niet eet, hoef ik in het nieuwe jaar niet te minderen. Maar hij ziet er zo zielig uit, zo eenzaam. Hij is ook al wat ouder dan de rest. Straks is zijn slagroom niet goed meer. Laat ik me dan maar opofferen. In het nieuwe jaar ga ik echt beginnen. Of toch maar niet.’

Eten is mijn werk

Het is ‘toch maar niet’ geworden. En ik ben, in plaats van de gemiddelde drie kilo per jaar, het afgelopen jaar tien kilo aangekomen. Ik heb een soort omgekeerde anorexia, als ik in de spiegel kijk denk ik altijd; ‘nou prima jij mag er zijn’. Als mensen iets van mijn toegenomen massa zeggen dan reageer ik laconiek en verdedigend. ’Wat nou? Ik zie er toch goed uit!’ En: ‘Eten is mijn werk!’ ‘Ik hou nou eenmaal van lekker eten.’,

Dat ‘lekker eten’  is me met de paplepel ingegoten. Thuis was er altijd lekker eten. Niemand hoefde te eten waar hij geen zin in at. Als bij ons iemand iets niet lustte maakt mijn moeder maakte gewoon iets anders. Ze maakte geen culinaire hoogstandjes maar het was altijd lekker. Eten was bij ons gezelligheid. Er was altijd taart, koek en gebak. Koffie met geklopte melk en thee met honing. Maar eten was ook gezondheid. Als topsportster was mijn moeder daar altijd bewust mee bezig. Ze pionierde door in de eerste biologische winkels boodschappen te doen. Er was altijd groente en fruit in overvloed. Dus ja, wij aten uitbundig. Vaker op een dag. Maar niemand van ons werd daar dikker van.

Elk jaar 10 kilo?

Ik ben vorig jaar (2019) tien kilo aangekomen. Ik vind mezelf nog steeds prima aan te gluren maar als ik mijn rekensommetje van 2018 daar op los laat ben ik over tien jaar honderd kilo zwaarder. En dat gaat wel heel hard. Ik streef niet naar het lichaam van Doutzen Kroes maar elk jaar tien kilo aankomen is uiteindelijk ook niet gezond. En dat klopt ook niet met mijn filosofie over body positivity. Body positivity moet geen excuus worden om maar te kunnen eten wat ik wil, omdat ik er geen moeite mee heb om er voller uit te zien dan de norm. Body positivity staat voor positief met je lichaam omgaan. En dus ook gezond leven.

‘Hoe komt het nou toch dat ik dit jaar zoveel ben aangekomen?’, vroeg ik me af. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Een heel jaar verbouwstress, her en der wonen, geen eigen keuken tot mijn beschikking; allemaal omstandigheden waardoor ik een ander eetpatroon ben aan gaan nemen. Van ontbijten met speculaasbrokken, lunchen met chips en als avondeten een pizza.
Dat heeft logisch ongunstig uitgepakt voor mijn gewicht.

Liefde gaat door de maag

En dan is er nog een factor. Liefde gaat door de maag. Zeker bij mij. En, moet ik eerlijk toegeven, mijn liefde weet als geen ander de weg naar mijn maag te vinden. Hij speelt -ongewild- ook een rol in de verandering van mijn eetpatroon. Als zoon van een tandarts, opgroeiend in een gezin waar altijd heel bewust met snoep werd omgegaan is hij eenmaal het huis uit helemaal los gegaan op alles wat zoetigheid is. En dan heb ik het niet over taart maar over snoepgoed, zuurtjes, kaneelstokken, suikerspinnen, zure matjes en ander puur suiker en kleurstof! Zonder dat ik er erg in had stond ons huis vol met grote glazen potten met -in feite- suikerklontjes. Hij nam ze zelfs mee in zijn koffer als we naar een hotel moesten, vanwege de verbouwing.

Die vrolijk ogende suikerklonten kan ik niet weerstaan. Ik stop ze de hele dag gedachteloos in mijn mond. En zo ben ik niet opgegroeid. Daar is mijn lichaam niet aan gewend. Natuurlijk was er altijd iets lekkers, want daar vier je het leven mee. Ik ben opgegroeid met koek, taart, fruit en ander delicaat zoets. Maar niet met zure matjes en ander plastic snoep gemaakt van rubber en suiker. Het was altijd homemade.

Daar komt bij dat mijn lief ook nog eens een chef is en de hele dag lekkere hapjes voor mijn neus zet, die ik gewoon niet kan weigeren.

De oorzaak is me duidelijk.

Terug naar af

Ik heb het laatste jaar een eetpatroon ontwikkeld, dat niet bij me past. Waar mijn lichaam op reageert. Als ik er kritisch naar kijk zou ik het verschrikkelijk vinden als mijn kids zo zouden eten. Ik moet weer terug naar mijn oude eetpatroon. En naar het rekensommetje van drie kilo aankomen per jaar, dat ik mezelf heb gegund. Dat betekent voor dit jaar dat die zeven kilo extra er dus eerst af moeten. Dat ik weer controle moet krijgen op mijn eetpatroon en standvastig moet zijn als Philip me weer eens wat lekkers voor zet ‘wat ik echt moet proberen’ . Hij is precies mijn moeder, ook zo’n feeder. Zij heeft mijn vader van tachtig naar honderdveertien kilo vet gemest.

Gek genoeg was zij het die me wees op WW. Niet omdat zij haar aangekomen kilo’s (zo’n beetje drie per boek) er af wilde hebben maar omdat zij Oprah Winfrey heel hoog heeft zitten. ‘Als zo’n intelligente vrouw zich aan zoiets verbind, dan wekt dat wel vertrouwen.’, vond zij. 

Inmiddels was ik al een jaar ambassadrice voor WW maar ik had me nog niet echt met hun eetplan bezig gehouden. Wel had ik me gestort op het ontwikkelen van taarten en ander lekkers, dat WW-verantwoord was. Ik pakte classic indulgent recepten zoals een brownie of cheesecake en maakte daar dan een skinny versie van. Dat was meer mijn ding. Maar eenmaal op het idee gebracht en met de kennis over WW binnen handbereik, ben ik me er toch in gaan verdiepen.

Het gaf me zicht op mijn uit de bocht gevlogen eetpatroon.

Het begin is er. Ik heb die potten met zuurtjes het huis uit gegooid!

Alles maar dan met mate

Ik zie op de app van WW wat ik die dag gegeten heb. Dat was in het begin heel confronterend. Maar het belangrijkste is dat ik niets lekkers hoef te laten staan. Het draait zoals zo veel in het leven om balans. Dit is voor mij geen diëten. Dit is terug naar body positivity. Inmiddels ben ik een 6 kilo kwijt in 14 weken. Het gaat langzaam maar gestaag. Als gevolg van een beter eetpatroon en een juiste levensstijl. Niet door mezelf uit te hongeren. Of mezelf van alles te moeten ontzeggen. Want dat weiger ik nog steeds, omdat ik weet dat dat bij mij niet werkt. Als ik ergens zin in heb, kan ik dat even uitstellen maar aan het eind van het liedje, eet ik het sowieso. Ik doe het nu alleen bewust en wat meer gecontroleerd. Ik eet niet meer de hele m&m zak leeg maar pak er een paar.

Ik beweeg ook meer. Bij een prettige levensstijl hoort voldoende bewegen. Dus maak ik weer tijd om te sporten. Ik ga nog steeds met tegenzin de sportschool in maar kom er met een lekker gevoel uit.

Back on track

Ik ben weer ‘on track’! Het laatste jaar bestond uit achteloos eten, slecht slapen en te weinig voor mezelf zorgen. In 2020 ga ik dat anders doen. Het begin is er al. Ik doe dit om lekker in mijn vel te zitten; letterlijk en figuurlijk. Ik doe dit voor mezelf. Daar hoort nog steeds een taartje bij en maat 42.

Miljuschka Witzenhausen
Miljuschka Witzenhausen is bekend als tv-kok, all round food expert bij RTL Boulevard en ze maakt culinaire reizen voor 24Kitchen. Op Miljuschka.nl neemt ze je mee in haar wereld, deelt ze de lekkerste recepten met je, geeft de beste kooktips en laat je zien dat goed en lekker eten echt niet ingewikkeld hoeft te zijn.